Nochur!

Nochur Bhagavathy procession to the Theru

19/Jan/24: As we turn onto a sub-road at Kuzhalmannam on the speeding NH544 from Thrissur to Palakkad, the surroundings suddenly seem to settle down, relax and breathe easy. After another 10 km drive, covering the modest village of Koduvayur and its angady, a narrow road takes us to the humble surroundings of Nochur, which houses a relatively small agraharam of the Tamil Brahmin community who had migrated to Kerala centuries ago.

We, as an ad hoc plan, are here for the annual chariot festival (Ratholsavam/Theru) at Nochur Bhagavathy (Shanthi Durga Parameswari) temple, which falls on the first Friday of the Tamil Thai month (Jan/Feb). It is along this Bhagavathy temple and an adjacent Krishna temple that the Nochur agraharam is lined up.

It is only on these festive days that this otherwise silent gramam springs up with its effervescent energy. Being present on this auspicious day attending the rituals followed by the annadanam, which serves the divine payasam (commonly known as chathu-shatham), turned into a blissful experience for all of us. 

However, it would have been incomplete without a walk through the agraharam. That wish of ours also got fulfilled by visiting the ancestral agraharam home of our friend Sobha. A walk around the house which has rooms older than two centuries, an old kitchen which once served the entire gramam, the thick wooden doors with unique locks all took us back to a completely different world which thrived once upon a time! 

Of all, the short time we got listening to the anecdotes from Sobha’s in-laws turned out to be precious. 

“Nochur had more than 75 traditional agraharam homes a few decades back which has now depleted to around 30, and even among them, a very few families stay here. The rest come down only during the festive season.” 

We noticed this at Sobha’s home. Relatives who came from Palakkad, Mumbai, and even the US, just for this festival, all taking their festive nap in various rooms!

As we stepped out and walked around the Nochur gramam, we saw the scars of pain this once-pristine village is facing in the form of crumbled structures and deserted homes. A heritage tag like that of Kalpathy would have probably saved some of these, but now this agraharam needs more hands (than brain or money) to pull it up and preserve its identity.

A 'Rope' of Hope!

“Nochur, with the divine blessings of Vedanta Sampradaya Acharya Pujya Sri Ramanacharana Tirtha Swamiji, has got its spirituality tag. And then there is the divine ‘rope’ of hope always there, ready to be picked up. We wish the Nochur diaspora, who always keep their agraharam and its culture close to their hearts, realise it and come back again to pick and pull it ahead. That is the way, in fact, that is the only way this authentic culture and traditions of Nochur could be preserved for posterity!”

Stories in Black & White – Kollengode!

“Let us go to Kollengode!” – this is what is trending in social media nowadays and this is what got triggered, out-of-blue, among the friends as we were attending a marriage function near Palakkad. “It is just a 30 min drive, let us go!” and we all are set. Social media is bustling with Kollengode reels since it got listed in the best 10 villages of India! Now trippers, vloggers and many obsessed with social media are crowding to this tiny hamlet to make their own reels or in their attempt to go back in time and live their nostalgia.

Soon after our presence was recorded at the function which was followed by a heavy lunch, we started to Kollengode. Through the reels and vlogs most of us were already familiar with this place even without visiting it once. Our first destination was definitely to have a good solid tea to refresh and awaken our nerves. Before 2 pm, we were at the tea shop of Chellan Chettan, familiar now to all who follow Kollengode vlogs and reels! We did not expect to get tea at that time. But not only did we have very good tea, we also had freshly fried snacks as well. The road splits into two from there one taking to Chinganchira Nature Temple and another taking us to Paddy Storage Room. We visited both the places and on our return visited Seetharkund waterfalls as well. All pleasant, green rich locations. But do the vlogs and reels really convey the reality? This is a very deliberate question which we all should ask in black and white to ourselves before blindly going after social media.

 

Let us start with Kollengode listed among the 10 most beautiful villages in India. Did we ask who selected it? Did we ask on what criteria it got selected? The answer is most of us do not know. We just heard it in the media or in the vlogs and we simply got convinced it is one of the most beautiful. It is surprising how easily the people of this educated state can also be deluded into believing what the vloggers, reelers or the media wants them to believe! The fact is this list of beautiful villages is neither from any authorized agency nor from any govt. department. It is just from a twitter handle (Colours of Bharat) who suggested it, probably from their explorations or their study and we readily took it to another level.

 

So does it mean Kollengode is not that great a place to visit? This is a subjective question. It depends on various factors – your expectation, your locality, the season, the day you visit etc. For eg. If you are 1-2 hour drive from Kollengode it is worth visiting it on a pleasant day (with light rains) and preferably on a weekday. It is a good place to visit in case you are travelling to any nearby place there, such as to Thrissur or Palakkad and you have some catch up idle time. Now, if you have to drive four or more hours just to be at this place and that too on a weekend or holiday it is a big No! Even on summer days probably this place may not be the way you expect it to be. And it is again a No to all who already have high expectations about this simple village watching all those beautified reels.  

 

Why is it so subjective?  It is after all a beautiful village nevertheless. Isn’t it? Okay – here it is – Kollengode has paddy fields which you can see in several other places in Kerala and you may easily choose one such place which is close to you. Yes, Kollengode has a beautiful backdrop of mountains and a waterfall nearby, making it subjective. But decide it objectively. Then there are many who are coming here to have tea from a nostalgic gracefully underdeveloped hut – hmm, I would like to say, you are sliced by social media – come out of it and reinvent yourself. All these hang-outs here are nowadays crowded by those who are sucked in by social media. Their commutes have already spoiled this beautiful village, the empty bottles, the plastic wastes, their SUV grinded roads – may it be Nature Temple or Seetharkund waterfall all are amply polluted already. Even the outer space is now filled with thrash sent by man, then how can we expect this earth to be clean! Human beings are the most hygienic polluters of this Universe!

 

But isn’t it at least helping the villagers to get some extra bucks? Ha, the most destructive question. Kollengode is already turning into a classic example of how the mindset of an uncomplicated, innocent simple village gets destroyed by the lure for money. If you observe the villagers now, they are already competing among themselves for those extra bucks thrown to them by these commuters. There are new tea stalls sprouting around, there are competing parking areas, there are new constructions in progress and definitely there will be more hangouts, more resorts and more concrete structures around ending up in destroying whatever was expected out of this humble village.

 

So what is in a nutshell to summarize? In simple one line - Let us not contribute to anything that leads to the destruction of the original definition and intention of this village. If that means traveling responsibly, so it be or if that means not even visiting it, so it be too! 

Preserving this pristine village and its unpolluted souls is much more important than these insatiable cravings emerging from the over polluted, superficial, fabricated and cosmeticized social media! 

തൃശ്ശിവപേരൂരിൽ തേരാ-പാരാ

പുലർച്ചെ വീട്ടിൽ നിന്നും ഒരു കാലിചായയും കുടിച്ച് പുറപ്പെട്ടതാണ്. ദിവസം മുഴുവൻ തേരാ-പാരാ കറങ്ങി നടക്കുക, അതാണ് അജണ്ട. അല്ല. അതുമാത്രമാണ്‌ അജണ്ട !

ഇരിഞ്ഞാലക്കുട വരെ ഇരുചക്ര ശകടത്തിൽ. അവിടെ, കൂടൽമാണിക്യം ഉത്സവമാണേ - പതിനേഴ് ആനകൾ, കുട്ടേട്ടൻറെ പഞ്ചാരി. പാൽ പായസവും, പപ്പടവും കൂട്ടി പ്രസാദ ഊട്ട് ! തുടക്കം തന്നെ ഭേഷ്! ശേഷം തൃശ്ശൂർക്ക് ബസ്സ് കയറി. ഒന്ന് മയങ്ങി. റൗണ്ടിൽ എത്തിയപ്പോ, നേരം ഉച്ച കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

അപ്പോഴതാ കാർമേഘം നിറഞ്ഞ മാനത്തു നിന്നും ഇടി മുഴക്കം. മഴക്കോളാണോ? അല്ലപ്പാ ! ഇത് പൂരത്തിൻറെ വെടികെട്ടാണെ! ഈ നട്ടുച്ചയ്‌ക്കോ? മന്ത്രിപുംഗവൻ കല്പിച്ചാൽ നട്ടുച്ചയ്ക്കും ഞങ്ങൾ പൂത്തിരി കത്തിക്കും. അങ്ങനെ ആകാശത്തതാ വർണ്ണങ്ങൾ (ഇവിടെ കുറച്ചു മനോധർമ്മം വെച്ച് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യണേ) വാരിവിതറി അമിട്ടുകൾ പൊട്ടിവിടരുന്നു! തല തിരിഞ്ഞ ഈ ചരിത്രസംഭവത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചതിന്റെ ഒരു ചാരിതാർഥ്യം!

പക്ഷെ മഴയ്ക്കത്ര ചാരിതാർഥ്യം തോന്നിയില്ലെന്നു തോന്നുന്നു. മാനത്ത് അമിട്ട് പൊട്ടുന്നതും നോക്കി നിന്നവരുടെ മണ്ടയിൽ അവനങ്ങു തിമിർത്തു പെയ്തു തുടങ്ങി. മിഥിലയിൽ കയറി ഒരു ചായ കുടിച്ചു വന്നിട്ടും മഴയുടെ അരിശത്തിനു ലേശം പോലും അറുതിയില്ല. ഇത് കട്ടനടിച്ചു നോക്കി ഇരിക്കാൻ ജോൺസൻ മാഷിന്റെ മഴയല്ല ഗഡി! ഇനി രക്ഷയില്ല! പൂരം എക്സിബിഷൻ തന്നെ ശരണം.

മുപ്പതു രൂപ കൊടുത്തു - രണ്ടു മണിക്കൂർ നടക്കാൻ !  കത്തി, കോടാലി, കോട്ടൺ സാരി മുതൽ കോളാമ്പി വരെ ഒരു കുടകീഴിൽ! ജാഗ്രത, കരുതൽ - മലയാളികൾക്ക് സുപരിചിതമായ ഈ രണ്ടു ജാർഗൺസ് ഉണ്ടേൽ പോക്കറ്റ് കാലിയാവാതെ പുറത്തെത്താം! പുറത്തപ്പോഴുമപ്പാ മഴക്കോള് തന്നെ ! ബൈ-ദ-ബൈ, മണിയൻചാവാറായി ! ഭാരത് കാത്തിരിക്കുന്നു. ചായയും, മസാല ദോശയും! ആ പതിവ് തെറ്റിച്ചില്ല. 

ഇനിയെങ്ങോട്ട് ? പൂരപ്പറമ്പ് കറങ്ങി കഴിഞ്ഞില്ലേ, ഇനി പൂങ്കുന്നത്തേക്ക്. പൂങ്കുന്നം സീതാരാമസ്വാമി ക്ഷേത്രത്തിൽ ഹിന്ദുസ്ഥാനി കച്ചേരി ഉണ്ടേ. അമ്പടാ, എന്നാൽ അങ്ങോട്ടേക്ക് തന്നെ! വയലിൻത്രയം - അതും ഉത്തരേന്ത്യയിൽ പയറ്റിതെളിഞ്ഞവർ! ശ്യാം കല്യാൺ, ദേശ്, ഹംസധ്വനി, ഭൈരവി (ഇതൊക്കെ അവർ പറഞ്ഞ കാരണം അറിഞ്ഞതാണേ!) പിന്നെ പേരറിയാത്ത പലവിധ രാഗങ്ങൾ ആ കലാകാരികളുടെ വിരൽത്തുമ്പുകളിൽ അനായാസേന നൃത്തം വെക്കുന്നു. എങ്ങും ബലേ ബേഷ് വിളികൾ! സ്വര-രാഗ-താളങ്ങളുടെ തീ പാറുന്ന മാർച്ച്-പാസ്റ്റിൽ മഴയ്ക്ക്‌ പോലും നിക്കക്കള്ളിയില്ലാതായി. മഴയും, കച്ചേരിയും ഒരുമിച്ചു തോർന്നിറങ്ങിയ പുറകെ അവിടെ തൈര്സാദം വിതരണം തുടങ്ങി. (വീട്ടിലാണെങ്കിൽ പുച്ചിച്ചു തള്ളുമായിരുന്ന) ചെറു ചൂടോടു കൂടിയ തൈര്സാദവും, പരിപ്പ് തോരനും മഴയത്ത് തേരാ-പാരാ അലഞ്ഞു തേഞ്ഞ എന്നിൽ അമൃതേത്തായി അലിഞ്ഞിറങ്ങി എന്ന് പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ!

സമയം രാത്രി ഒമ്പത് - എങ്കിലും, തൃശ്ശൂരെത്തിയാൽ വിളിച്ചാൽ വിളിപ്പുറത്തുള്ള സുഹൃത്തുക്കളെ കാണാതിരിക്കാൻ സാധിക്കില്ല. പുറത്തിറങ്ങിയതും ചങ്ങാതി അതാ മുന്നിൽ! പത്തു മിനിറ്റ് സംസാരിച്ചു. ശേഷം എന്നെ ഒരു ഓട്ടോയിൽ കയറ്റി  - തൃശ്ശൂർ കെ.എസ്.ആർ.ട്ടി.സി സ്റ്റാൻഡിലോട്ട്.

ബസ് സ്റ്റാൻഡ് ആണെങ്കിലും ബസ്സ് നോക്കിയും, കാത്തും അങ്ങനെ നിക്കാം എന്നല്ലാതെ ബസ്സിൽ യാത്ര ചെയ്യാം എന്ന വ്യാമോഹങ്ങളുമായി അങ്ങോട്ടേക്ക് കേറി ചെന്നേക്കരുത് എന്ന് അനുഭവം പണ്ടേ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഞാൻ വീണ്ടും അങ്ങോട്ട് തന്നെ കേറി ചെന്നു.

വെള്ളിയാഴ്ച രാത്രിയായതിനാൽ സ്റ്റാൻഡ് നിറയെ ജനങ്ങൾ (കാത്തു നിൽക്കുന്നു!). മങ്ങികത്തുന്ന  ഹാലൊജൻ വെളിച്ചത്തിൽ ആന വണ്ടികൾ അങ്ങിനെ നിരന്നു നിൽക്കുന്നത് കാണാൻ നല്ല ചേലുണ്ട്. ഉത്സവത്തിനു കണ്ട ഗജവീരൻമാരേ പോലെ. പക്ഷെ ഇതിൽ പലതിനും നെറ്റിപ്പട്ടവും, പാപ്പാന്മാരും (ഡ്രൈവർ, കണ്ടക്ടർ) ഇല്ലായെ! ഒന്ന് രണ്ടെണ്ണത്തിലാണെങ്കിൽ അറവുമാടുകളെ പോലെ മനുഷ്യശരീരങ്ങൾ തിങ്ങിനിറഞ്ഞു തൂങ്ങി നിൽക്കുന്നു. അങ്ങിങ്ങായി കെട്ടി കിടക്കുന്ന മഴവെള്ളത്തിൽ എപ്പോഴെങ്കിലും വീടെത്താമെന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ കുടയും ചൂടി നിൽക്കുന്നവരുടെ പ്രതിബിംബങ്ങൾ ഉടഞ്ഞു മാഞ്ഞു പോകുന്നു. അന്തരീക്ഷമാകെ ബസ് സ്റ്റാൻഡിൽ എത്തുന്നവരെ മദിപ്പിക്കുന്ന (ഉന്മാദിപ്പിക്കുന്ന!) അനാമകമായ വാതകത്തിൻറെ മനംപിരട്ടുന്ന ഗന്ധം (മാസ്കിൻറെ മഹത്വം അറിഞ്ഞ നിമിഷം!). കാത്തിരിപ്പ് ബെഞ്ചുകളിലെല്ലാം നിര്‍ജ്ജീവമായ അസ്ഥിപഞ്ചരങ്ങൾ. അടുത്തുള്ള കാത്തിരിപ്പ് അറയിൽ ക്ഷീണിച്ചു അവശരായ സ്ത്രീകളും, കുട്ടികളും അവർക്കായി ആനവണ്ടി വരുമെന്ന കിനാവും കണ്ടു ഉറക്കച്ചവടിൽ കൊഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മൊത്തത്തിൽ സാൽവദോർ ഡാലിയുടെ സർറിയലിസ്റ്റ്  കലാസൃഷ്‌ടി (ദി പെർസിസ്റ്റൻസ് ഓഫ് മെമ്മറി?) നേരിട്ടിറങ്ങി വന്ന അനുഭൂതി!

ഇതെല്ലാം കണ്ടു കടന്നു തിക്കിത്തിരക്കി ഞാൻ "അന്വേഷണങ്ങൾ" എന്ന ബോർഡ് തൂക്കിയിട്ട കൂടിനടുത്തെത്തി. ആ കൂടിനകത്ത് രാത്രിയുടെ ആലസ്യത്തിൽ വിശ്രാന്തിയിലോട്ട് കാലും നീട്ടി ഇരിക്കുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥർ. കൂടിനു പുറത്താണെങ്കിൽ അന്തമില്ലാത്ത (കുന്തവും ഇല്ല ഹേ!) കാത്തിരിപ്പിൻറെ അസ്വസ്ഥതയിൽ അരിശം മൂത്തു നിൽക്കുന്ന ആൾകൂട്ടത്തിന്റെ ആക്രോശങ്ങൾ !

തൊടുപുഴക്ക് എപ്പോഴാ വണ്ടി?
രാത്രി പന്ത്രണ്ടിന്..
പാലക്കാട്ടേക്ക് വണ്ടി ഉണ്ടോ?
ഉണ്ട്, എപ്പോ എത്തും എന്നറിയില്ലാ!
പെരുമ്പാവൂർക്കോ?
വരേണ്ട സമയം കഴിഞ്ഞു.

അങ്ങനെ അസ്വസ്ഥചിത്തരായ യാത്രക്കാരുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് അചേതനവും, അപ്രായോഗികവും, അയുക്തവുമായ ഉത്തരങ്ങൾ ആ കൂട്ടിൽ നിന്നും നിർഗളം പ്രവഹിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു! ഇടയിൽ കയറി ഞാനും ചോദിച്ചു -

ഇരിഞ്ഞാലക്കുടയ്ക്ക് വണ്ടി ഉണ്ടോ?
പതിനൊന്നിന് എത്തുമായിരിക്കും !
ഓ ! എനിക്കും കിട്ടി എനിക്കുള്ളത്. സമാധാനമായി!

ഇനി ഇവിടെ കാത്തിരുന്നു കാര്യമില്ല. നിസ്സഹായനായി ഈ ദുരിതം കണ്ടുനിൽക്കാമെന്നല്ലാതെ! സർറിയലിസം ഒലിഞ്ഞൊഴുകുന്ന ആ ആലയത്തിൽ നിന്നും ഞാൻ എൻറെ തേരാ-പാരാ റിയലിസം അന്വേഷിച്ചു പതിയെ പുറത്തിറങ്ങി. ഒരു സഹൃദയൻറെ മുച്ചക്ര ശകടത്തിൽ ഇരിഞ്ഞാലക്കുട വരെ എത്തി. അവിടുന്ന് എൻറെ  ഇരുചക്ര ശകടമെടുത്ത് രാത്രിയുടെ അന്ധകാരത്തിലോട്ട് അലിഞ്ഞിറങ്ങി. പോരുന്ന വഴി, അങ്ങകലെ പരന്നു കിടക്കുന്ന ചക്രവാളത്തിലെങ്ങോ ഒളിഞ്ഞിരുന്നു എന്നെ പിഴിഞ്ഞെടുത്ത് ഉണക്കാനിട്ട "ആ ഗഡി" യോടായി ഞാൻ പറഞ്ഞു - ഹാ !ചാമ്പിക്കോ !

കൂടൽമാണിക്യം ഉത്സവകാഴ്ച - 1

കൂടൽമാണിക്യം ഉത്സവകാഴ്ച - 2

വയലിൻത്രയം - സംഗീത ശങ്കർ, രാഗിണി ശങ്കർ, നന്ദിനി ശങ്കർ 

***

Birthday with Ganges

It was a decade back I last visited Haridwar, during a monsoon time in the south. The tremendous flow and unfathomable energy with which the Ganges was gushing down along the serene ghat of Vyas Ashram still grace my mind – so does that moment of that mystic motherly embrace of Gangama, which instantaneously disintegrated my ego into a million irrelevant particles – a heavenly moment for me on this earth! A lot has flowed through my life since then – scores of experiences enriched by moments of blessings, fortitude of failures, unending lessons, testing sessions – what not, life, no doubt, is in the process of refining me and as like any refinery, it is anything but simple!

This journey became unique as I lost all the pictures I took with my SLR :)

As the rickshaw took us through the narrow roads along Sadubela to Sri Vyas Ashram of Haridwar, I found no drastic changes to the surroundings. The road is as rugged as it was, the streets as crowded too with multitude of saffron souls, cows, vendors and more saffron souls, more cows and more vendors! It is an unvarying way of life in this part of world which has its existence entirely dependent on the ceaseless flow of Holy Ganges!

However, this time, things are different at the Ghat of Vyas Ashram. Gangama is flowing in a melancholy mode, the burst of energy I experienced during my first visit has now transformed into stream of solitude, the intensity of vigor has subdued into comfort of silence! As the sun set on the eve of Vishu, we walked along with the waters of Ganges to a distance just to feel her vibes. The shores which Ganges inundate during rains are now strewn with pebbles in the midst of thick layers of Himalayan soil. Green grass is richly spread along the banks and are drooping into the flowing waters. In the distant sand shores, we see few saints meditating looking at the glow of the twilight. But in this seemingly tranquil banks there are uncomfortable things too that prick our eyes – yes, the menace of pollution which is swallowing the sanctity of this holy river! We see plastic waste in various forms and dimensions, debris of human faith and then the scraps from the excesses of this world spread around everywhere. It is painful to find these pristine surroundings in this tainted form, then imagine how Gangama would be enduring this?!

We remember the words we heard earlier on that day – “Live your life like Ganges. People throw everything at Her. Yet, she stays true, she stays pure, unperturbed by what is happening around, she keeps floating to the destination destined by Her! Life should be taken in this spirit. Surrender your ego, stay undisturbed by anything in this world, and just flow on to your destined destination, which is nothing but the feet of the Lord!”

***

15.Apr.2019, Vishu – As I wake up in this corner of India, at Haridwar, with Ganges, Kerala is celebrating its auspicious festival with early morning glimpse of Vishukani. This is a special day for me as well. Yes, this physical form of mine is entering into yet another decade of uncertainty wondering what more is planned by the refining furnace of my life! Theoretically surrendering to the wisdom of this Universe here I am in a vow to bring it to practice in this decade - nothing to gain, nothing to lose, irrespective of good or bad, right or wrong, it is just the flow of my Karma, neither getting attached, nor getting engrossed the ask to myself is to flow like the waters of this Ganges! On this special day morning, I felt blessed just with the mere sight of morning glow of Gangama. Floating in knee deep freezing waters, watching the serene sun rising far across, admiring the vastness of sapphire blue sky, touching the Himalayan pebbles embedded in thick sands below, it is a feeling of being one with Nature. There is nothing artificial about anything around – an unforgettable moment being etched in my mind!

Morning hours are spent on the Ghat itself watching the flow, the pilgrims, the birds, the cows. It is then Ramesh, the active young man of the Mutt, came there and went straight into the river with a can. He returned after a while with the can full of waste sediments. He repeated the same several times. When asked on this he said he do cleaning of the Ganges around the ghat whenever he have some spare time. Ha, what a great service for our Gangama. I felt, it as a direction to me for this special day and probably for my life ahead.

Waste sediments mainly plastic kits where lying scattered in Ganges. It is still much better than before is what locals say!

Thus that evening I also got the blessing to serve Gangama - an hour long time of cleaning by removing the possible waste sediments from river bed around the ghat. Almost five cans of waste is what I could manage in the time with my meagre hands and support of all around. Yet, that hour turned out to be the most fulfilling one for me in this journey. I know it is just a microscopic act where the need is for a gigantic one, Gangama too knows this, yet, it is this insignificant effort of mine which made me feel myself as a complete man!

Ganges in its natural form! The view of crystal clear, freezing water flowing down is a bliss in itself!

As we started to leave after the blissful hour, I took a handful of crystal water from the Ganges and poured it on my head. As the freezing cold water drifted through my hair and dripped on my searing forehead, I felt the blessings of Gangama seeping into me, touching my soul and telling me - “Just flow on my son, I will be always with you!”

***

ഒരു രസാനുഭവം

ജീവിതം എന്നെ ടെസ്റ്റ് ട്യൂബിൽ ഇട്ട്, മസ്തിഷ്കത്തിലേക്ക് ആസിഡ് ഒഴിച്ചു  എന്തിനോ വേണ്ടി പരീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു കാലം. എരിയുന്ന സാഹചര്യങ്ങളുടെ പുകചുരുളുകളിൽപെട്ട്  അർധ ബോധാവസ്ഥയിൽ അലയുകയായിരുന്നു ഞാൻ.

ഓഫീസ് യാത്രയ്ക്കായി സ്ഥിരം കയറാറുള്ള കെ.എസ്.ആർ.ടി.സി എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ മുന്നിൽ നിർത്തി തന്നു. തിരക്കുള്ള ദിവസമായിരുന്നു - സീറ്റ് ഇല്ല - സ്ഥിരയാത്രികർ  പലരും അവിടെന്നും, ഇവിടെന്നും കണ്ട് ചിരിച്ചു - മറ്റേതോ ലോകത്തിൽ ആണെങ്കിലും രാസപ്രവർത്തനത്തിന്റെ പ്രഭാവത്തിൽ ഞാനും മന്ദഹസിച്ചു.

ശേഷം ഒരു സീറ്റിനടുത്ത് ഒതുങ്ങി  നിന്നു. ചിന്തകൾ എവിടെയൊക്കെയോ പാറി നടക്കുന്നു. പല ലോകങ്ങളിലൂടെയും, പല ആവിഷ്കാരങ്ങൾ മെനഞ്ഞു കൊണ്ട് - എന്തു രാസപ്രവർത്തനമാണ് രസികൻ  ജീവിതം ചെയ്യുന്നത് എന്നറിയില്ലല്ലോ !

യാത്ര പകുതി ദൂരം പിന്നിട്ടിരുന്നു - പെട്ടെന്ന് ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് എനിക്ക് ബോധം വന്നു - ടെസ്റ്റ് ട്യൂബിൽ നിന്നു പുറത്തെടുത്ത നിമിഷമാകണം! അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ഓർത്തത് - ടിക്കറ്റ് എടുത്തില്ലല്ലോ! കണ്ടു പരിചയം ഉള്ള കണ്ടക്ടർ ആണ്- ഇപ്പൊ ഇനി ടിക്കറ്റ് എടുക്കാൻ പോയാൽ ആൾക്കെന്തു തോന്നും. ഇത്രയും നേരം എവിടെയായിരുന്നു എന്ന ചോദ്യം ഉറപ്പ്. പരിചയക്കാർ ചുറ്റും ഉണ്ട് - അവർക്ക് എന്ത് തോന്നും - എൻറെ ലോകം അതിവിശാലമാണെന്ന് അവർക്കറിയില്ലല്ലോ!
 

എന്തായാലും പകുതി യാത്ര കഴിഞ്ഞു - കണ്ടക്ടർ മൂലയിൽ ഇരിപ്പുമായി - ഇനി ഇപ്പോ ടിക്കറ്റ് എടുക്കണ്ട. ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു. ബസ് യാത്ര തുടർന്നു - ഞാൻ എൻറെ  മനോ-യാത്രയും.

യാത്ര കുറച്ചു കൂടി കഴിഞ്ഞു. അപ്പോഴാണ്‌ ഞാൻ കണ്ടത്. അതാ ബസ്റ്റോപ്പിൽ നിന്നും കാക്കി കുപ്പായത്തിൽ ഒരാൾ കയറുന്നു. തൊപ്പിയില്ല. ഒരു ഞെട്ടലോടെ ഞാൻ അറിഞ്ഞു - ടിക്കറ്റ് എക്സാമിനർ!!!

എൻറെ ആയിരം യാത്രകളിൽ ഒരിക്കൽ പോലും കാണാത്ത ഈ മഹാൻ  ഇതാ എൻറെ  മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷനായിരിക്കുന്നു! കഷ്ടി 5 അടി പൊക്കവും 50 കിലോ തൂക്കവും വരുന്ന മനുഷ്യൻ - പക്ഷെ എനിക്കത് 50 അടി  പൊക്കവും 5000 കിലോ തൂക്കവുമുള്ള ഒരു ഭീകരൻ!

ആ ബീഭൽസ രൂപം എന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്ന് അടുക്കുകയാണ്. സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്നവരോടും, നില്ക്കുന്നവരോടും ടിക്കറ്റ്‌ ചോദിച്ച് കയ്യിലെ കടലാസിൽ കുറിച്ച് കൊണ്ട്. ഗാഡ സൾഫ്യൂറിക്ക് ആസിഡിൽ മുങ്ങി താഴുന്ന അവസ്ഥ - ശ്വാസം കിട്ടുന്നില്ല. അകവും, പുറവും ഉരുകുന്നു.

ഓ, ജീവിതമേ - ഇത് എന്തൊരു പരീക്ഷണമാണ്. ഇതിപ്പോ ടിക്കറ്റ്‌ എടുത്തെന്നും എടുത്തില്ലെന്നും പറയാൻ പറ്റാത്ത അരക്ഷിതാവസ്ഥ! ഖര രൂപത്തിൽ നിന്നും ദ്രാവകമാവാതെ വാതകമായി പോകുന്ന ഒരു പ്രതിഭാസം എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി. 

ചുറ്റുമുള്ള പരിചയക്കാർ, എന്നും കാണാറുള്ള കണ്ടക്ടർ, ആകെയുള്ള കെ.എസ്.ആർ.ടി.സി. ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യും. എന്റെ "സത്യം" ഞാൻ ആരോട് പറയും.

എനിക്ക് തോന്നുന്നു ചിന്തകളേകാൾ വേഗത ഈ വരുന്ന ടിക്കറ്റ് എക്സാമിനർക്കാണ് - അയാൾ ഇതാ എന്റെ മുന്നിലെത്തി. എന്റെ മുഖഭാവം നവരസങ്ങൾക്ക് അതീതമായി തുടങ്ങി. എന്റെ തൊട്ടടുത്ത് നില്ക്കുന്ന മാന്യന്റെ ടിക്കറ്റ്‌ നോക്കിയ ശേഷം അയാൾ എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു. എന്റെ ഗദ്ഗദം ഇടറി. ദയനീയമായി തൂക്കിലേറ്റാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവനെ പോലെ ഞാൻ നിന്നു.

ആൾ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കിയോ? അറിയില്ല. ഏതോ രാസപ്രതിഭാസം പോലെ എന്നോടൊന്നും ചോദിക്കാതെ അയാൾ അടുത്ത സീറ്റിലേക്ക് പോയി. എനിക്ക് വിശ്വസിക്കുവാൻ ആവുന്നില്ല. ഞാൻ ജീവനോടെ ഉണ്ടോ?! കഴുത്തിൽ മുറുക്കുന്ന കയർ പൊട്ടി പോയ പോലെ.

രണ്ടു സ്റ്റോപ്പ്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അതാ ആ കാക്കി വേഷം ഇറങ്ങി പോകുന്നു. എന്റെ ശ്വാസം നേരെയായി. മസ്തിഷ്കത്തിലെ ആസിഡ് ലായിനിയിൽ ആൽകലി ഒഴിച്ച പോലെ!

ആരോ എന്നെ അറിയുന്നു - എന്റെ ചിന്തകളേയും ! - ആ ശക്തിയെ നമിച്ച് ഞാൻ ആസിഡ് നിറച്ച ടെസ്റ്റ്‌ ട്യൂബിലേക് വീണ്ടും ഇറങ്ങി ചെന്നു.

***

Tastes of Life -1 - Gourmets Day Out

For the vegans, Bangalore is a great place to savour the traditional South Indian cuisine in its authentic form. So when we three - mother, I and my consort - got a day out in Bangalore we thought to hit the streets with our Gourmet's Hat on!

We are at Malleswaram. It is 9 am and we are rushing down the 19th Cross to reach Margosa Road and from there to the 15th Cross. At a distance we identified our Destination No.1 of the Day. There it is - a nondescript shop with a small hoarding - "Veena Stores". The office crowd has already gathered on the road side. It is just a counter-mode shop without any seating provisions. Take the coupon, have food standing and rush to office! So, we too decided to join the crowd – “Three plates Idly-Vada” (Rs.39 each) - the USP of Veena Stores. One Vada and Two Idlies are served in arecanut leaf plates with a plastic spoon. There is no concept of Sambar here. There is however, puthina sprinkled chutney. Idlies are hot and so is Vada. They are so tender that watching the spoon gliding through the Idlies and slicing the Vada one might think they are made of butter! Enter mouth, in fact we feel more butterly as they melt down into us! Ha! A gourmet’s moment to cherish!

We skip the tea at Veena Stores as our Breakfast is not over. 8th Cross is a little far to walk. So we take an auto to reach Hotel Janatha. Yet another modest hotel, but with seating provisions. There is no huge crowd here but there are several customers inside. Before losing our breakfast feel, we take another round of Idli - now with sambar and chutney. A single plate Sambar-Vada, the USP of this Hotel is also ordered. Vada here is a little big and a bit dense too. Sambar is on the sweeter side. And when these two merge, it tastes distinctly unique! A cup of strong tea each made up our breakfast for the day.

MTR - front view

We walked a few kilometres to burn our breakfast and to get ready for the lunch. Yes. The Lunch. When we are in Bangalore with Vegan Gourmet Hat where could it be? Undoubtedly it should be at no other place than MTR (Mavalli Tiffin Rooms). With a legacy of more than 80 years of uncompromising quality, MTR is an experience to be experienced.

MTR - Inside

It is 2 pm when we reached MTR near Lalbagh. Taking the coupon for South Indian Lunch (Rs.200 per person), we walk upstairs. There as I expected, and as my other two parts never even dreamt, is a festival crowd, including foreigners, waiting for their turn. There are genuine thoughts on the quality and cleanliness of food at such a crowded place. All our doubts evaporate as soon as we go in. Those who serve the food do not even use foot wear inside. After finishing the lunch we are told to pass through the kitchen to exit. A clear indicator that they are sure on what they serve us!

Old pictures at MTR

The lunch is majestic with series of courses. It starts with grape juice in a steel glass (it used to be silver glass earlier). Then the kuruma curry, chutney, payasam, carrot salad and vegetables are served with hot poori. Sweet Kesari is served next followed by Vegetable Pulav and Khichdi. Pure Ghee poured over steaming white rice served with hot Rasam is what I felt heavenly. Yes, another round of rice with sambar follows. It then extends to curd rice with pickle. The fruit with ice-cream and the sweet pan simply exhaust us completely.

The Wait! - at MTR

But the day is not yet over. The evening is for the fourth and last destination of the day –We are back at Margosa Road in Malleswaram. This time at Sree Sagar (CTR). It is in a small building at the corner of the road with old wooden door and windows. Inside, we see those classic wall pictures of Gods and feel that distinct vintage aroma (you got it right?!) – bringing it a true tempting traditional feel.

@Malleswaram

The heavy time with food has tired all three of us. But we have just this one day to celebrate with food. So at CTR we three merged and ordered its famous “Benne Masala Dosa” – a single plate for all three. Masala Dosa, with its origin in Udipi, is quite different from what we get in Kerala. Here it is just a little more than palm length, thick with lemon yellow masala inside and golden brown lustre outside. The Benne (Butter) glazing on its crisp brown layer gives it a unique look, fine feel and exclusive taste! Here we bring the day to an absorbing end.

Benne Masala Dosa

We sit back, sipping hot milk coffee, watching the growing traffic outside and reflecting our dream tastes of the day filled with those inimitable traditional flavours!

Remembering a Maestro

Mysore Dasara 2013 celebrations are here - and I thought to go back to that day - :D

**

It is almost 6 years back. Two young men bitten by travel bug reached the cultural capital of Karnataka - Mysore. The week long Dasara celebrations has just commenced. People are gathering from far and near for the grand celebrations ahead. After a day long wandering the two men entered the Mysore Palace. A cultural program is about to begin. Though hardly "culture oriented", with nothing much to do for the day, they decided to settle for the evening with the concert. 

The stage is set in the open with the Mysore Palace as the backdrop. They took their seat. An announcement is made - an unplanned program, actually scheduled for the previous day is about to begin. A "man", his forehead smeared with holy ash and a bright red bindi in its middle entered the stage to perform - it is a carnatic violin concert. He is smiling gleefully, occasionally talking in tamil to the acquiantances among the audience. Not withstanding his old age, he seemed to be the youngest person around. For the two young men, neither being familiar to the artist nor to his art, everything on and off the stage seemed so indifferent. And then - the concert actually started.

From the moment "His" bow touched those strings till that time the final reverberation of the concluding note resonated in the air, those two men neither knew where they are nor could they decipher what they felt. They just saw those nimble fingers of the master performer seasoned by decades of intense "sadhana" (infact of 6 decades), just move back and forth on his instrument emanating divine melodies at will. It is those subtle touches which once by exuding the Amruthavarshini brought rains to the water-starved villages in Tamil Nadu. It is that same sublime bowing which once by rendering the Bhairavi brought back the consciousness of his ailing father. And now here he is - providing the much needed soul therapy to those two young but rotten beings. 

The concert ended. Exactly after one year after that the great artist passed away. And now, after six long years, those two men cease to be very young. Yet in their silent moments, they still feel the resonance, those reverberations, that healing touch bestowed to their souls by the legendary maestro.

Footnote:

* It is irrelevant who those two young men are - It could be any two youngsters. 
* However it is very much relevant who the artist is - but by now, I am sure you would have identified this inimitable maestro.

**

In the Handloom Hamlet - Kuthampully

In the Making - Kuthampully Kasavu Saree

Henry Ford once said – “Quality means doing it right when no one is looking.” – This has been what the traditional weaving families of Devangana community at Kuthampully have been exactly doing for generations. Even when the ever changing fashion world moved along with the changing trends, the families of Kuthampully never compromised on the quality of their hand-woven kasavu sarees and dhotis. Now, life has come a full circle for them.

From Thrissur it took us two hours of tiring journey by bus to reach Thiruvilwamala, a small town on the banks of Bharathapuzha.  From there it is five kilometres to Kuthampully. Our auto (rickshaw) driver, a friendly person in his fifties, took us through a scenic road seldom used by any. The soothing breeze with the aroma of freshly harvested paddy was enough to refresh our souls. On the highway hoardings of Kuthampully handloom dealers throng either sides of the road.

Paddy harvesting – on route to Kuthampully

“Kuthampully has now transformed a lot. A decade back hardly anyone knew about this village. Now people from far off places in and out of Kerala come here for handloom.” – tells our driver as we watch a white Ford Fiesta speed past us on its way to this little hamlet. “Several families here have made big money with this traditional profession. But there are several others who are sharp in their craft but not good enough to transform it into business. They still remain moderately poor.” – he concludes.

Most of the families at Kuthampully belong to Devanga community who trace their weaving tradition to a sage called Devala Maharshi. It is told that they were brought to Kuthampully by the Kochi Raja around 500 years back for weaving the costumes of the royal family.

Traditional Weaving at Kuthampully

The auto left us at the so called centre of the village. We are on a narrow road with a bus stop, an ATM and several lanes with series of households. Rhythmic beats of the treadle from the households resonates all along the way. In a small building we see the weavers at work. There are three of them all deeply absorbed in weaving. We tried to start a conversation with them but they are too immersed like a software engineer working on his evolving code. At the corner of the street we met Gopalan (name changed) who is free enough to talk to us. He along with his wife welcomed us to their modest home. His traditional weaving machine takes up most of the space of his drawing room.

“We have just one chair here. Feel comfortable to occupy the available space.” – says Gopalan as he pulls out a chair for us. Gopalan was introduced to handloom by his father when he was just 9 years old. “I have been doing this for all these years. My wife helps me in my work.” Gopalan explained us the working of the handloom and gave us a small demonstration. “In one day I complete two dhoties. For each dhoti I get Rs.150. It is too little to make any savings for my family but I do not feel to leave my traditional craft.”  

A traditional weaver at Kuthampully

After passing through the middle men, when the dhoti reaches the end customer its price goes up to at least Rs.700 per piece.   “The demand of hand-woven kasavu sarees is also very high. The price shoots up depending on the designs involved in it.” – explains Gopalan. “It will take just three months to learn the basics of this craft even though to master the designs it will take several years. But if you see the new generation is neither keen nor patient to do this manual work. My son has not learnt this. Instead he is working in a textile shop. We hope new entrepreneurs will ensure this traditional craft is not lost forever. ”

The sun had already set when we started back. But the treadle beats are still going on. It is meticulously rhythmic. It is deliciously sweet. We wish it may go on forever prospering these simple people of this pristine village.

Foot Note:

Kuthampully Sarees have got the GI tag (Geographical Indication) issued by the Geographical Indications Registry (Government of India) for products which are manufactured in a particular area and has been exclusive to that region for many years.

References : http://devanga.niranji.com/

***