വീട്ടുമുറ്റത്തെ ശാസ്ത്രം - ശ്രീ. സി.ജി. ശാന്തകുമാർ

"ശരിക്കും പറഞ്ഞാ ഈ ജീവിതം ന്ന് വെച്ചാ എന്താ?" - പലപ്പോഴും പലരും നൊമ്പരമായും നേരമ്പോക്കായും നെടുവീർപ്പായുമെല്ലാം  എന്നോട് ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യമാ! അവരോടെല്ലാം സന്ദർഭവും, സാഹചര്യവുമനുസരിച്ച് എന്തെങ്കിലും പറയുമെങ്കിലും അതൊന്നും പൂർണ്ണമാണെന്ന് എനിക്കൊരിക്കലും അനുഭവപ്പെട്ടിട്ടില്ല. 

പരന്ന ഏകാന്തതയിൽ പലപ്പോഴും അതേ ചോദ്യം ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ ചോദിക്കാറുണ്ട് - അതിനുള്ള ഉത്തരം എനിക്ക് കിട്ടാറുമുണ്ട്. പക്ഷെ ആ ഉത്തരം എനിക്ക് പരിപൂർണ്ണമാണെങ്കിലും മറ്റാർക്കും ബോധ്യപ്പെടണമെന്നില്ല എന്ന ഉത്തമബോധ്യത്താൽ അതങ്ങനെ കീറ കടലാസ്സിൽ കോറിയിട്ടപോലെ മനസ്സിന്റെ കീശയിൽ മടങ്ങിക്കൂടി കിടക്കാറാണ് പതിവ്! 

ദാ, അപ്പോഴാണ് മഴ നനഞ്ഞ ഇരുണ്ട ഒരു ഞായറാഴ്ച യാദൃച്ഛികമായി ശ്രീ.സി.ജി. ശാന്തകുമാർ എഴുതിയ  "വീട്ടുമുറ്റത്തെ ശാസ്ത്രം" എന്ന കൊച്ചു പുസ്തകം വായിക്കാനിടയായത്! ആ ഒരു ഞായറാഴ്ച, അപ്പുവും, അമ്പിളിയും എന്നേയും അവരുടെ രണ്ടു മാസത്തെ വേനലവധിക്കാലത്തേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് പോയി.  

അവരുടെ കൂടെ ഞാനും ആ പുസ്തകങ്ങളിൽ മുഴുകി,  പരീക്ഷണങ്ങളിലും, നിരീക്ഷണങ്ങളിലും കൂടി, പറമ്പിലും, തൊടിയിലും, തോട്ടിലുമെല്ലാം അലഞ്ഞ് അലിഞ്ഞു നടന്നു.  

ഞാൻ അവരിലൂടെ അന്ന് വായിച്ചത്, അല്ല, കണ്ടത്, അല്ല, അനുഭവിച്ചത് - വീടും, തൊടിയും, മുറ്റവും, ശാസ്ത്രവും മാത്രമല്ല - എൻ്റെ മനസ്സിലെ കീറ കടലാസ്സിൽ കോറിയിട്ട ജീവിതത്തിന്റെ നിർവചനം തന്നെയായിരുന്നു!

ആ നിർവചനം ഇങ്ങനെയായിരുന്നു - 

  

"ഒറ്റ വാക്കിൽ പറഞ്ഞാൽ ജീവിതമെന്നത് പണ്ട് നാം ആനന്ദിച്ചാർമാദിച്ചാസ്വദിച്ചനുഭവിച്ച നമ്മുടെ പഴയ വേനലവധികാലം മാത്രമാണ്! കുറച്ചും കൂടി കട്ടിയായി പറഞ്ഞാൽ യു.പി സ്കൂൾ കാലത്തെ ആ മൂ-രണ്ടു ആറു മാസത്തെ വേനലവധികാലം മാത്രം! അത്ര മാത്രം! 

ഓർമയുണ്ടോ - പൂമ്പാറ്റയും, ബാലരമയും, അമർചിത്രകഥകളും രാവും പകലും കറുമുറേ കഴിച്ചു "വിശപ്പ"ടക്കിയിരുന്ന ആ കാലം! 

"വിശപ്പ്" മാറിയില്ലെങ്കിൽ മാൻഡ്രേക്കിനെയും, ഫാൻറ്റത്തേയും, അമ്പിളിഅമ്മാവനെ പോലും അപ്പാടെ വിഴുങ്ങിയിരുന്ന ആ കാലം!

ഒരേ സമയം രാജുവും, രാധയും, മായാവിയും, ലുട്ടാപ്പിയും, ദൊപയ്യയും, കപീഷും, ശിക്കാരി ശംഭുവും, ഡിങ്കനും, കാലിയയും, ശുപ്പാണ്ടിയുമെല്ലാമെല്ലാമായി പകർന്നാടിയിരുന്ന കാലം!

ഒട്ടിയ വയറും, കീറ ട്രൗസറും, പ്രകൃതിയോടുള്ള വികൃതിയിൽ കിട്ടിയ കുട്ടിപരിക്കുകളുമായി കളിച്ചു ചിരിച്ചു നടന്ന കാലം.

മണ്ണിലെ കുഴിയാനയും, വിണ്ണിലെ നക്ഷത്രങ്ങളും, കുളത്തിലെ മീനും, മരത്തിലെ കുയിലും, പൂന്തോപ്പിലെ പൂമ്പാറ്റയും എന്തിനേറെ ഈ പ്രകൃതിയിൽ കാണുന്നതെല്ലാം  "ഞാൻ" തന്നെയെന്ന് അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞിരുന്ന കാലം!

"ഞാൻ" എല്ലാമായിരുന്ന കാലം, 

എല്ലാം "ഞാനാ"യിരുന്ന കാലം! 

അഥവാ - "ഞാൻ" എന്നൊന്നില്ലാതിരുന്ന കാലം!!

അതായിരുന്നു ജീവിതം! ആ ഒരരകൊല്ലം മാത്രമായിരുന്നു യഥാർത്ഥ ജീവിതം!

അതിനു മുന്നും, അതിനിടയിലും, അതിനു ശേഷവും, ഇപ്പോഴീ കാണുന്ന കോട്ടും, സൂട്ടും, ബൂട്ടും, കുടവയറിന് കുറുകെ ബെൽറ്റും ഇട്ടു മേനി നടിച്ച് നടക്കുന്നതും, ഇനി വരാനിരിക്കുന്നുവെന്നു നാം കരുതുന്ന ജീവിതമെന്നു പറയുന്ന എല്ലാമെല്ലാം വെറും ഭോഷ്ക്കാണ്! ശുദ്ധ ഭോഷ്ക്ക്!"

ജീവിതയാത്രയിൽ അര നൂറ്റാണ്ടിൻറെ വക്കിലെത്തി നിൽക്കുന്ന എൻ്റെ അടുക്കൽ "വീട്ടുമുറ്റത്തെ ശാസ്ത്രം" പ്രകൃതിയുടെ സങ്കല്പം പോലെ വന്നത് ആ ജീവിത നിർവചനം "ശാസ്ത്രീയമായി" ഞാൻ വീണ്ടും ഒന്നനുഭവിച്ചാസ്വദിച്ചു കൊള്ളട്ടെ എന്നു കരുതിയാവും! അപ്പുവും, അമ്പിളിയും, ഗീതയും വന്നത് ആ നിർവചനത്തിൽ ലവലേശം പോലും മാറ്റമോ, കോട്ടമോ, ഇളക്കമോ, രൂപാന്തരമോ, പരിവർത്തമോ വന്നിട്ടില്ലെന്ന് വീണ്ടും സ്ഥാപിക്കാനുമാവും! രണ്ടാണെങ്കിലും ഗതകാലആനന്ദസ്മരണകൾ നുകർന്ന് തന്ന് പുനർജ്ജനിയായി എന്നിൽ ഒഴുകിയെത്തി തഴുകിയനുഗ്രഹിച്ച  "വീട്ടുമുറ്റത്തെ ശാസ്ത്ര" ത്തിനു ഒരായിരം കൂപ്പുകൈ! 

കേരളചരിത്രത്തിലെ 10 കള്ളക്കഥകൾ - എം.ജി.എസ് നാരായണൻ - Book Review

നൂറുശതമാനം സാക്ഷര സംസ്ഥാനം എന്ന് അഭിമാനം കൊള്ളുന്ന, ശാസ്ത്രബോധം, ശാസ്ത്രീയ വിദ്യാഭ്യാസം എന്ന് നേരത്തോട് നേരം ഉദ്‌ഘോഷിക്കുന്ന, നമ്മുടെ ഈ കേരളത്തിൽ, നാം അറിഞ്ഞു വെച്ചിട്ടുള്ള, പറഞ്ഞു പഠിപ്പിക്കുന്ന ഒട്ടുമിക്ക ചരിത്രസംഭവങ്ങളും നൂറുശതമാനം കൃത്രിമമാണെന്ന് ശാസ്ത്രീയമായ അപഗ്രഥനത്തിലൂടെ ശ്രീ. എം.ജി.എസ് നാരായണൻ സരളമായി പ്രതിപാദിക്കുന്നു. 

10 കള്ളക്കഥകൾ

1. പരശുരാമൻ കേരളം സൃഷ്ടിച്ച കഥ 
2. സെൻറ് തോമസ് കേരളത്തിൽ വന്ന കഥ 
3. മഹാബലി കേരളം ഭരിച്ച കഥ 
4. ചേരമാൻ പെരുമാൾ നബിയെ കണ്ട കഥ 
5. ഗാമ കാപ്പാട് കപ്പലിറങ്ങിയ കഥ 
6. ടിപ്പുസുൽത്താന്റെ സ്വാതന്ത്രപോരാട്ട കഥ 
7. പഴശ്ശിത്തമ്പുരാൻ വൈരം വിഴുങ്ങിയ കഥ 
8. ഒരു കാർഷികസമരത്തിന്റെ കഥ 
9. വികസനത്തിലെ കേരളമാതൃകയുടെ കഥ 
10. പട്ടണം മുസിരിസ്സായ കഥ 

അനുബന്ധം 

• കേരളത്തിൽ എട്ടാം നൂറ്റാണ്ട് വരെ മഹാ ശിലാസ്മാരകങ്ങൾ അല്ലാതെ കേരളീയ നിർമിതികൾ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 
• ബുദ്ധന്മാരെയും, ജൈനന്മാരെയും ഓടിച്ചു അവരുടെ സങ്കേതങ്ങളും, ആരാധനാലയങ്ങളും അമ്പലങ്ങളാക്കി എന്നത് തികച്ചും അടിസ്ഥാനരഹിതമാണ് 
• അവസാനത്തെ ചേരമാൻ പെരുമാൾ രാമവർമ്മ കുലശേഖരൻ (1089-1124) ക്രിസ്തു 12 -ആം നൂറ്റാണ്ടിൻറെ ആരംഭത്തിലാണ് ജീവിച്ചത്. 
• പഴശ്ശി തമ്പുരാന്റെ മരണം സംഭവിച്ചത് ആളറിയാതെ വന്ന യാദൃശ്ചികമായ ഒരു വെടിയുണ്ട കൊണ്ടായിരുന്നു. ആദിവാസികളായ കുറിച്യർ മാത്രമാണ് പഴശ്ശി തമ്പുരാനെ സംരക്ഷിച്ചത്.
• ടിപ്പു സുൽത്താൻ ഒരു ഉറച്ച മത വിശ്വാസി ആയിരുന്നു. ദേശീയ ബോധം ചില ചരിത്രകാരന്മാർ കൃത്രിമമായി സൃഷ്ടിച്ച് അദ്ദേഹത്തിന് ചാർത്തി കൊടുത്തതാണ്. 
• കേരളത്തിലെ വികസന മാതൃക പരാശ്രയ സാമ്പത്തിക വ്യവസ്ഥയുടെ ആധുനിക രൂപം മാത്രമാണ്.
• 1921 ലെ മലബാർ ഖിലാഫത് ലഹള കാർഷിക സമരമോ ദേശീയ സമരമോ അല്ല മറിച്ച് അത് ഹിന്ദു മുസ്ലിം ലഹള മാത്രമാണ്
• ഓണം വന്ന വഴി : ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ കുലശേഖരവർമ ചേരപ്പെരുമാളിന്റെ കാലത്ത് വൈഷ്ണവഭക്തി പ്രസ്ഥാനം കേരളത്തിലുമെത്തി. അതിനെ അനുഗമിച്ചു തമിഴകത്ത് നിന്നും വാമനപൂജ കടന്നു വന്നു. പിൽക്കാലത്തു അത് കൊയ്ത്തുത്സവമായി, വസന്തോത്സവമായി. പിന്നീട് കാരാളരുടെ പ്രതിഷേധത്തിലൂടെ മഹാബലി പൂജയായി, കേരളഭൂമിയുടെ ദേശീയോത്സവമായി. 

കാറൽ മാർക്‌സിന്റെ പരിമിതികൾ/പിഴവുകൾ/വീഴ്ചകൾ  :  

• സംഘബലം കൊണ്ട് തൻറെ മതം സ്ഥാപിക്കാമെന്നു കരുതിയ ബൗദ്ധികലോകത്തിലെ ഒരു അധികാരപ്രമത്തൻ
• തൻ്റെ സിദ്ധാന്തങ്ങളെ മതവിശ്വാസമായി മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ച പ്രവാചകൻ
• ദേശീയതയുടെ കാലം കഴിഞ്ഞെന്നും അന്തർദേശീയതയ്ക്ക് മാത്രമേ ഇനി സ്ഥാനം ഉള്ളൂ എന്നും ധരിച്ച് തൻ്റെ  പ്രസ്ഥാനം ദേശീയ വികാരം കൊണ്ട് അശുദ്ധമാക്കാതിരിക്കാൻ അദ്ദേഹം ശ്രമിച്ചു

കാടോർമ്മകൾ - എ.ഒ. സണ്ണി

"ഇന്നാ പിടിച്ചോ.." ലൈബ്രറിയുടെ  ടെക്നിക്കൽ സെക്ഷനിൽ വെറുതെ എല്ലാവരേയും ഒന്ന് കാണാൻ ചെന്നതാ - ജിഷ അതാ എനിക്കു നേരെ ഒരു പുസ്തകവും നീട്ടി ഇരിക്കുന്നു. "ഇതെന്താ?" - ഞാൻ ചോദിച്ചു. "ചെന്നിരുന്ന് വായിക്ക്!" - മറുപടി വന്നു. 

കടും നിറമുള്ള പുറഞ്ചട്ടയിൽ ശീർഷകം - "കാടോർമ്മകൾ  - എ.ഒ. സണ്ണി" - വെള്ള നിറത്തിൽ എഴുതിയിരിക്കുന്നു. "നീ വായിച്ചോ?", ഞാൻ ചോദിച്ചു. "ഇല്ല, കാൾ നമ്പർ ഇട്ടിട്ടേയുള്ളു. പ്രോസസ്സിങ്ങിൽ ആണ്, ന്യൂ അറൈവൽസ് ആവാൻ താമസമുണ്ട്". കൊച്ചു പുസ്തകം. കാടാണല്ലോ വിഷയം. ആദ്യ വായനയും! എന്തായാലും, ഉച്ചയ്ക്ക് വായിക്കാം. 

ഉച്ചയൂണ് നേരത്തേ കഴിഞ്ഞു, പുറത്തു മഴക്കാറ് തളംകെട്ടിനിൽക്കുന്നു . സെക്ഷനിലാണെങ്കിൽ ആരുമില്ല. പുസ്തകം നോക്കാൻ ഇത്തിരി നേരമുണ്ട്. ഞാൻ വായിക്കാനിരുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു കാണും. ഏടുകൾ മറിയുന്നത് ഞാൻ അറിയുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ സ്ഥലകാലബോധം നഷ്ടപ്പെട്ട അവസ്ഥ. ഓഫീസിലെ കസേരയിൽ നിന്ന് നേരെ കൊടുങ്കാടിനുള്ളിൽ "ട്രാൻസ്ഫർ " ചെയ്ത പ്രതീതി. എനിക്ക് ചുറ്റും കാടിൻറെ കടും ചായങ്ങളുടെ വാങ്മയചിത്രങ്ങൾ - നട്ടപാതിരാവിലെ നിബിഡവനവും, കാടിനുള്ളിലെ പെരുമഴയും,  ആനയും, ആനച്ചൂരും, കടുവയും, മലയണ്ണാനും, മലമുഴക്കിയും, അട്ട കടിയും, വിശപ്പും, ദാഹവും, ഭയവും, സുഗന്ധവും, ദുർഗന്ധവും, കാട്ടുതീയും, തെളിനീരും, അരുവിയും, പുഴയും, നായാട്ടും, മരംമുറിയും, രാജവെമ്പാലയും, കാട്ടുമൂപ്പനും, മാക്കാച്ചിക്കാടയും, മലദൈവങ്ങളും - എല്ലാമെല്ലാമായി കാട് അതാ പല പല നിറങ്ങളിൽ, പല പല ഭാവങ്ങളിൽ എനിക്ക് മുന്നിൽ നൃത്തമാടുന്നു! 

ആരോ സെക്ഷനിൽ വന്നു വിളിച്ചപ്പോഴാണ് എനിക്ക് സ്വബോധം തിരിച്ചു കിട്ടിയത്! എന്നിട്ടും, കാടിറങ്ങി വരാൻ മനസ്സ് കൂട്ടാക്കിയില്ല! ആ ഒരാഴ്ച "കാടോർമ്മകളു"മായി ഞാൻ പല തവണ കാട് കയറി! എപ്പോഴെങ്കിലുമൊരിക്കൽ അനുഭവിച്ചറിയാനായ് മനസ്സിൽ കോറി വെച്ച കിനാവിലെ കാട്ടിൽ ഞാൻ തനിയെ അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞു, അലിഞ്ഞിലാതായി!

ചില പുസ്‌തകങ്ങൾ അങ്ങനെയാ, അവർക്കായി കാത്തിരിക്കുന്ന കൈകളിലേക്ക് അവർ സ്വയമേ വന്നു ചേരും! എന്നിട്ട് കൈപിടിച്ചു കൂട്ടി കൊണ്ട് പോകും, അവരുടെ ആ ലോകത്തേക്ക് - കിനാവിലലിഞ്ഞില്ലാതാവാൻ!

നന്ദി ശ്രീ. എ.ഒ. സണ്ണി സർ.

(ഗ്രീൻ ബുക്ക്സ് - പേജുകൾ - 215, വില - 310 രൂപ )

The BFG - Roald Dahl

Who doesn't get enchanted by the world of beautiful dreams! Who doesn't get petrified by the bottomless pit of nightmares either! But when Roald Dahl takes us for an adventurous journey to a dream country what more should we ask for - it is like we are served with delumptious fizzy frobscottle - sip it and giggle with those whizpopping bubbles bouncing and bursting all around the tummy!

പൊറ്റെക്കാട്ട് - യൂറോപ്പിലൂടെ

നവോത്ഥാന കാലഘട്ടത്തിന്റെ കലാശേഷിപ്പുകൾ നിറഞ്ഞ യൂറോപ്യൻ ഭൂഖണ്ഡം - (ഇന്ത്യക്ക് പുറമേ)  ജീവിതത്തിൽ എപ്പോഴെങ്കിലുമായി ഒന്ന് സന്ദർശിക്കണമെന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് ഭൂമിയിലെ ഈ ഭൂപ്രദേശങ്ങൾ മാത്രം!

യൂറോപ്യൻ ജീവിത ശൈലിയുടെയും, ഇന്ത്യൻ ആധ്യാത്മിക ചിന്താധാരകളുടെയും കോംബോ ഒരു "കിടിലൻ കോക്ക് ടെയിൽ" അല്ലേ എന്ന് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട് - ഒരു പക്ഷെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യ ബോധമില്ലാത്ത എൻ്റെ കാല്പനിക ചിന്തകളുടെ ഒരു ഉട്ടോപ്യൻ ചിത്രം !

എന്തൊക്കെയായാലും, ഞാൻ യൂറോപ്പിലോട്ട് പോയിട്ടും ഇല്ല എൻ്റെ മനസ്സിലെ യൂറോപ്യൻ വർണ്ണചിത്രത്തിന്ന് ഒരു കോട്ടം തട്ടീട്ടുമില്ല ! അങ്ങനെ ഇരിക്കെയാണ്  മുനിസിപ്പൽ ലൈബ്രറിയിലെ പുസ്‌തകക്കൂട്ടത്തിൽ നിന്നും പൊറ്റെക്കാട്ടിന്റെ യൂറോപ്യൻ യാത്രാ വിവരണം കിട്ടിയത് - "യൂറോപ്പിലൂടെ"! ചില്ലിക്കാശ് ചിലവില്ലാതെ യൂറോപ്പ് സന്ദർശിക്കാൻ കിട്ടിയ അവസരം ഞാൻ കളഞ്ഞില്ല. അതും പൊറ്റെക്കാട്ടിന്റെ കൂടെ!  

1950-ൽ എസ്.എസ്. പാച്ചെ എന്ന കപ്പലിൽ ഈജിപ്തിലെ അലക്സാൻഡ്രിയയിൽ നിന്നും പുറപ്പെട്ട ആ യാത്ര ഇറ്റലിയിലെ സിസിലി കടലിടുക്കിലൂടെ യൂറോപ്പിലേക്ക് കടക്കുന്നു - 

"അന്നു രാത്രി പത്തരമണിക്ക് സിസിലിയിലെ 'ഗസീരിയാ' ദീപസ്തംഭത്തിന്റെ പ്രകാശം ദൂരെ പ്രത്യക്ഷപെട്ടു. യൂറോപ്പിന്റെ വെളിച്ചം ആദ്യമായി കാണുകയാണ്. കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഇറ്റലിയുടെയും സിസിലിയുടെയും കടൽതീരപട്ടണങ്ങളിലെ ദീപമാലകൾ തെളിഞ്ഞുകാണാറായി. കടലിടുക്ക് സമീപിക്കുന്തോറും ഇരുകരകളിലേയും ദീപാവലികളുടെ പ്രതിഫലനം കൊണ്ട് സമുദ്രം തുറന്നു വെച്ച ഒരു രത്‌നാഭരണപെട്ടി പോലെ തോന്നിയിരുന്നു" - ഹാ !  പൊറ്റെക്കാട്ടിന്റെ ആ അത്ഭുത വർണ്ണന!  

പക്ഷെ യാഥാർഥ്യബോധത്തിന് ഒട്ടും തന്നെ നേർപ്പിക്കാതെ - "ഭൂലോകത്തിലെ സ്വർഗ്ഗം എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന മിക്ക സ്ഥലങ്ങളും അനുഭവം കൊണ്ട് പ്രതീക്ഷയെ വഞ്ചിച്ചെന്നു വരാം....(പലതും) കൃതൃമത്വത്തിന്റെ കാടുകയറി ദയനീയാവസ്ഥയിൽ കിടക്കുന്നു..." എന്നും പൊറ്റെക്കാട്ട്  ഓർമിപ്പിക്കുന്നു.

എങ്കിൽ കാപ്രി ദ്വീപിനെ കുറിച്ച് അദ്ദേഹം പറയുന്നു - "കാപ്രി നിങ്ങളുടെ പ്രതീക്ഷയെയല്ല, ഭാവനയെയായിരിക്കും വഞ്ചിക്കുക! - തനി ഉൾനാട്. കാട്ടുപുഷ്‌പങ്ങൾ ഭ്രാന്തെടുത്ത്‌ നിൽക്കുന്ന കുന്നിൻ ചെരിവ്. അവർണനീയമായ വർണ്ണവിലാസം..അരികിലെങ്ങും പുഷ്‌പങ്ങളുടെ കൂത്താട്ടം തന്നെ. നിലത്തും, വേലിപ്പുറത്തും മാത്രമല്ല പാറക്കല്ലുകൾക്കുള്ളിൽ പോലും നിറപ്പകിട്ടുള്ള നറുമലരുകൾ മുഖമുയർത്തിക്കാട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു" 

1800 വർഷം മുമ്പ് ലാവാ പ്രവാഹത്തിൽ വാർത്തെടുത്ത പോംപി നഗരത്തെ കണ്ടശേഷം "പ്രതിമകളും, പള്ളികളും, പുരാതനപ്രഭാവങ്ങളുടെ ശ്മശാനരംഗങ്ങളും ക്രിസ്തീയപൗരോഹിത്യത്തിന്റെ കൂത്താട്ടവും ഉൾകൊള്ളുന്ന പ്രവിശാലമായ റോമാനഗരി " യിലേക്ക് യാത്ര എത്തുന്നു.

പൊറ്റെക്കാട്ടിന്റെ റോം വർണ്ണന - "അറ്റം കാണാത്ത വീഥികളും, നടക്കാവുകളും എങ്ങോട്ട് തിരിഞ്ഞാലും പ്രതിമകളും പൂക്കളും പാതിരിമാരും തന്നെ...പുഷ്‌പങ്ങളും, ഗാനങ്ങളും, വീഞ്ഞും മതഭക്തിയും ഇറ്റലിയിലെ സാധാരണക്കാരൻറെ ജീവിതഘടകങ്ങളാണ്...ഒരു മാസം മുഴുവൻ ചുറ്റിനടന്നാൽ പോലും റോമിലെ കാഴ്ച്ചകൾ കണ്ടു തീർക്കുക സാധ്യമല്ല...റോമിൽ നിങ്ങൾ എവിടെ നടക്കുമ്പോഴും കാണുന്ന സകല പള്ളികളുടെയും ഉള്ളിൽ ഒന്ന് കയറി നോക്കാതെ പോകരുത്. അവയ്ക്കകത്തു കലാപരമായ എന്തെങ്കിലും പുതുമയോ വിശേഷമോ കണ്ടെത്താതിരിക്കയില്ല! പ്രധാനപ്പെട്ട 66 പള്ളികൾ റോമാനഗരത്തിൽ ഉണ്ട് - അവയിൽ പലതിലും ഞാൻ ചിലവഴിച്ച മണിക്കൂറുകൾ അവിസ്മരണീയങ്ങളാണ്...മനസ്സിനു കുളുർമ്മയും, ശാന്തിയും പകർന്നു തരുന്ന കലയുടെ പരിശുദ്ധക്ഷേത്രങ്ങളാണ് അവ ഓരോന്നും!"

യാത്ര റോമിൽ നിന്നും വത്തിക്കാനിലാണ് പിന്നെ എത്തുന്നത് - ഭാരതത്തിൽ മാത്രമല്ല യൂറോപ്പിലും, ആരാധനാമന്ദിരങ്ങൾ ആക്രമിക്കപ്പെടുകയും, കൊള്ളയടിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തിരുന്നു എന്ന സത്യം അപ്പോഴാണ് ഞാൻ അറിയുന്നത്. റഫേൽ, ബർണീനി തുടങ്ങിയ വിശ്വകലാകാരന്മാരുടെ മായികസൃഷ്ടികൾ കൊണ്ട് നിറഞ്ഞ വത്തിക്കാനിലെ സെയിൻറ്റ് പീറ്റേഴ്‌സ് ഭദ്രാസനപ്പള്ളിയുടെ വിവരണം എന്നെ കുറേ നേരത്തേയ്ക്ക്‌ ആ അന്തരീക്ഷത്തിൽ തന്നെ പിടിച്ചിരുത്തി ! വത്തിക്കാനിൽ നിന്ന് യാത്ര പറഞ്ഞു ഇറങ്ങുമ്പോൾ പൊറ്റെക്കാട്ട്  പറയുന്നു - "കലാപത്തിന്റെ കളരികളിലേയ്ക്ക് കുതിച്ചോടികൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇന്നത്തെ ലോകത്തിൽ സമാധാനത്തിനു വേണ്ടി നിലകൊള്ളുന്ന ഒരു വമ്പിച്ച സംഘടിതശക്തിയാണ് മാർപാപ്പായുടെ പ്രജകൾ "

ദാൻന്തെ, ഗലീലിയോ, മൈക്കിൾ ആഞ്ചെലോ, ഡാവിഞ്ചി തുടങ്ങിയ മഹാന്മാർ അനശ്വരമാക്കിയ, ആർണിനദിയാൽ ചുറ്റപ്പെട്ട "കലാപരമായ നവോത്ഥാനത്തിന്റെ കേദാരം" - ആയ ഫ്ലോറെൻസും, 'വൃത്തികെട്ട പട്ടണമായ'' പീസയിലെ ഗോപുരവും കണ്ട ശേഷം അദ്ദേഹം തോടുകളുടെ നഗരമായ വെനീസിൽ എത്തുന്നു - "കാവിടിയുടെ ആകൃതിയിലുള്ള കാൽനടപ്പാലങ്ങളെക്കൊണ്ടു കൂട്ടിയിണക്കിയ അനേകം ചെറുപട്ടണങ്ങളുടെ ഒരു വിചിത്ര സമാഹാരമാണ് വെനീസ്". വെനീസിലെ 'സാന്മാർക്കോ അങ്കണം' ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ മണിമുറ്റം എന്നാണ് പൊറ്റെക്കാട്ട്  വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. പക്ഷെ വെനീസിന്റെ സൗന്ദര്യത്തെ കുറച്ച്  പൊറ്റെക്കാട്ടിന്നു അത്ര നല്ല അഭിപ്രായമല്ല - "ഇന്ത്യയിലെ കാശ്മീരിനെ കിഴക്കൻ രാജ്യങ്ങളിലെ വെനീസ് എന്ന് വിളിച്ചു വരാറുണ്ടലോ....(പക്ഷെ)...കാശ്മീരിന്റെ പ്രകൃതിസൗന്ദര്യത്തിൻറെ ആയിരത്തിലൊരംശം പോലും വെനീസിനെ അനുഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ല...തിരുവിതാങ്കൂറിലെ ചില കായൽപ്രദേശങ്ങൾക്ക് വെനീസിനെക്കാൾ ഭംഗിയുണ്ട്...ഉത്സവം കാണാൻ വന്നവരെ പോലുള്ള കുറേ സന്ദർശകന്മാരും, തിക്കും തിരക്കും, ഇതിൽ കവിഞ്ഞു  'ഒരത്ഭുത'വും വെനീസ്സിലില്ല."

മിലാനിൽ നിന്നും സ്വിറ്റ്‌സർലാന്റിലേക്കുള്ള ട്രെയിൻ യാത്ര 'വായിച്ചു യാത്ര ചെയ്യേണ്ടത് ' തന്നെ. സ്വിറ്റ്‌സർലാൻഡിന്റെ പ്രകൃതിസൗന്ദര്യം മാത്രമല്ല, അവിടുത്തെ ജീവിതരീതിയും, യന്ത്രശാലകളും , സ്വിസ്സ്കുടുംബത്തിൻറെ കൂടെ ചിലവഴിച്ച അനുഭവങ്ങളും വളരേ ഹൃദ്യമായി പൊറ്റെക്കാട്ട്  അവതരിപ്പിക്കുന്നു. 

പുസ്തകാവസാനം പാരീസിലാണ് പൊറ്റെക്കാട്ട്  എത്തുന്നത് - "കലയുടെയും, കാമന്റേയും, പരിഷ്‌കാരവിപ്ലവത്തിന്റെയും, വികൃതവിനോദങ്ങളുടെയും നൃത്തശാലയായ വിചിത്രനഗരി.." എന്ന ആ ഒറ്റ വരിയിൽ തന്നെ പാരീസിനെ പോറ്റെക്കാട്ട് ഒതുക്കിക്കൂട്ടുന്നു - പിന്നീട് വിസ്തരിക്കുന്ന പാരീസിലെ സായാഹ്‌നവും, രാത്രിയും, കഫെയും, കബാരെയും, ഷാംപെയിനും, നൃത്തവുമെല്ലാം ഈ വർണ്ണനയുടെ പ്രതിഫലനങ്ങൾ മാത്രം. ഇതിനിടയിൽ കോൺകോർദ് അങ്കണവും, ലൂവ്ര് മ്യൂസിയവും (വിഖ്യാതമായ വീനസ് ഡി മിലോ പ്രതിമ - 150-125 BC അവിടെയാണ് പ്രദർശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്‌),   ഈഫൽ ഗോപുരവും, നോത്രദാം പള്ളിയും, നെപ്പോളിയൻറെ ശവകുടീരവും, വിക്റ്റർ ഹ്യൂഗോവിന്റെ വീടുമെല്ലാം വന്നു മറയുന്നു.

"നഗരമധ്യത്തിൽ എവിടെനിന്നു നോക്കിയാലും ഒഴിവിലൂടെ ഒരു ഭൂതത്തിന്റെ അസ്ഥിപഞ്ചരം കുത്തി നിർത്തിയ പോലെ ആകാശം മുട്ടി നിൽക്കുന്ന വികൃത ഗോപുരം" - എന്ന് ഈഫൽ ഗോപുരത്തെ വിശേഷിപ്പിക്കാൻ പൊറ്റെക്കാട്ടിനു മാത്രമേ സാധിക്കൂ  !

ഒരാഴ്ചത്തെ പാരീസ് വാസം കഴിഞ്ഞു യാത്ര പറയുന്ന പോറ്റെക്കാട്ട് ആ അനുഭൂതിയെ ഇങ്ങനെ ഉപസംഹരിക്കുന്നു  - "ദീർഘകാലം ഇണങ്ങി പ്രണയിച്ച ഒരു കാമിനിയോടു വിടവാങ്ങുന്ന മധുരമായ വേദനയോടു കൂടിയാണ് ഞാൻ പാരീസിനെ വിട്ടുപിരിഞ്ഞത്".

അവസാന ഏടു വായിച്ചു തീർന്നപ്പോഴേക്കും ഒന്നു കണ്ടുതീർക്കുവാൻ  തന്നെ ഒരുപാട് ജന്മങ്ങൾ വേണ്ടി വരുന്നത്രയും കലാകേദാരങ്ങൾ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. പാരീസും, ഷാംപെയിനും ഒരു പരിധി വരെ ആ വീർപ്പുമുട്ടലിനു അയവുവരുത്തിയെങ്കിലും, എൻ്റെ മനസ്സിലെ യൂറോപ്യൻ ക്യാൻവാസ് വളർന്നു വളർന്നു ഒരു വൻ ഗോത്തിക്ക് കലാരൂപമായി മാറിയത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു !

***

ഹിമാലയസാമ്രാജ്യത്തിൽ - എസ്. കെ. പൊറ്റെക്കാട്ട്

1966 -ൽ രണ്ടു എം.പി. (മെമ്പർ ഓഫ് പാർലമെൻറ്) സുഹൃത്തക്കളോടൊപ്പം കേദാർനാഥ്, ബദരീനാഥ് എന്നീ പുണ്യക്ഷേത്രങ്ങളിലേക്ക് നടത്തിയ പര്യടനമാണ് പൊറ്റെക്കാടിൻ്റെ ഈ യാത്ര വിവരണത്തിലെ ഇതിവൃത്തം. 

ഹിമാലയ യാത്രാനുഭവം തന്നെ പ്രമേയമായ രാജൻ കാക്കനാടന്റെ പുസ്‌തകങ്ങൾ വായിച്ചതിന്റെ കോരിത്തരിപ്പ് ലേശം പോലും മാറിയിട്ടില്ല - അപ്പോഴാണ് പൊറ്റെക്കാടിൻ്റെ അതേ സ്ഥലത്തേക്കുള്ള യാത്രാവിവരണം വായിക്കാൻ കിട്ടിയത്. വിരസമായ ആവർത്തനമാവുമോ? ഇതായിരുന്നു വായന തുടങ്ങിയപ്പോഴുള്ള ശങ്ക! പക്ഷെ ചുരുക്കം ഏടുകൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ ആ സങ്കോചം തീർത്തും മാറ്റി പൊറ്റെക്കാട്ട് തന്റെ ശൈലിയെ മനസ്സിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു എന്ന് വേണം പറയാൻ. എല്ലാവിധ സൗകര്യങ്ങളോടും കൂടിയ ഒരു "എം.പി." പര്യടനം - വേണമെങ്കിൽ അങ്ങനെ ചുരുക്കാവുന്ന ഒരു യാത്രയെ, പൊറ്റെക്കാട്ട്, തന്റെ ചരിത്രബോധവും, ലഘു നർമ്മവും, പ്രകൃതിയെ വർണ്ണിക്കുന്ന സൗന്ദര്യബോധവും കൊണ്ട് അനായാസേന അവിസ്മരണീയമാക്കുന്നു!

രാജൻ കാക്കനാടന്റെ ഹിമാലയ യാത്ര ഉന്മാദം പൂണ്ട  "പഴപ്രഥമൻ" ആണെങ്കിൽ പൊറ്റെക്കാടിൻ്റെ യാത്ര ഉൽകൃഷ്ടമായ "പാലട" തന്നെ - രണ്ടും ആസ്വദിക്കുക, മത്തു പിടിക്കുവോളം !

***

കണ്ടൽക്കാടുകൾക്കിടയിൽ എൻ്റെ ജീവിതം - പൊക്കുടൻ

അരോചകമായ അവതാരികയിൽ തുടങ്ങി സരളമായ ശൈലിയിൽ അവതരിപ്പിച്ച "അവിശ്വസനീയമായ" ജീവിത കഥ - പച്ചമണ്ണിന്റെയും പച്ചമീനിന്റെയും പുതുനെല്ലിന്റെയും മണം നിറഞ്ഞ വാക്കുകൾ കൊണ്ടെഴുതിയ വ്യത്യസ്തമായ ഉയിരിന്റെ കഥ. ഇങ്ങനെയും ഒരു കാലഘട്ടം ഈ കൊച്ചു കേരളത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും, ഇത്രയും അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട ജീവിതങ്ങൾ ഈ നാട്ടിൽ നരകിച്ചിരുന്നുവെന്നും വിശ്വസിക്കുക ഈ "സ്വതന്ത്ര ചിന്തകരുടെ" യുഗത്തിൽ പ്രയാസം തന്നെ!

അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട സാഹചര്യങ്ങളിൽ നിന്നും ഉയർന്നു പ്രകൃതിയിൽ സ്വയം അലിഞ്ഞു സാത്വികനായി പരിണമിച്ച ഈ മനുഷ്യനെ നിശ്ചയമായും നാം അറിയേണ്ടതാണ്, ഈ ജീവിതം ഏവരും നിസ്സംശയം വായിച്ചിരിക്കേണ്ടതുമാണ്! 

മനുഷ്യന്റെ ഇച്ഛാശക്തിക്കു മുന്നിൽ അസാധ്യമായി ഒന്നുമില്ല എന്ന് വീണ്ടും ഓർമിപ്പിക്കുന്നതിനോടൊപ്പം പ്രകൃതിയിലേയ്ക് മടങ്ങുവാനുള്ള ഒരു പ്രചോദനം കൂടിയാണ് പൊക്കുടേട്ടന്റെ ഈ ജീവിത കഥ.

സ്വന്തം ജീവിതത്തെക്കാളുപരി താൻ ജീവിക്കുന്ന പരിസ്ഥിതിയെ കുറിച്ച് തൻറെ ജീവിത കഥയിൽ വിവരിച്ച ഈ സാത്വികാത്മാവിനു സാഷ്ടാംഗ നമസ്കാരം!

***

കുറിപ്പ് :

* കല്ലേൻ പൊക്കുടൻ - കണ്ടൽവന സംരക്ഷണത്തിനായി ജീവിച്ച അതുല്യ പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തകൻ (1937-2015)
* കേരളത്തിലെ പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തനത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ചവരിൽ പ്രധാനി
* യുനെസ്‌കോയുടെ പാരിസ്ഥിതിക പ്രവർത്തന വിഭാഗം പൊക്കുടേറ്റന്റെ സംഭാവനകൾ പരാമർശിച്ചിട്ടുണ്ട്
* കല്ലേൻ പൊക്കുടന്റെ നിർദേശപ്രകാരം "നിരങ്ങിന്റെ മാട്" എന്ന പ്രദേശം കേന്ദ്ര റിസേർവ് കണ്ടൽപാർക്ക് ആക്കാനുള്ള ശ്രമം കേന്ദ്ര വനം വകുപ്പ് ആരംഭിച്ചിട്ടുണ്ട്
* പഴയങ്ങാടി - മുട്ടുകണ്ടി ബണ്ട് - 1989-ൽ, 500 കണ്ടൽ ചെടി നട്ട് പരിസ്ഥിതി പ്രവർത്തനം തുടങ്ങി
* ജന്മസ്ഥലമായ ഏഴോം പഞ്ചായത്തിൽ 500 ഏക്കർ സ്ഥലത്തു കണ്ടൽ വനങ്ങൾ വെച്ച് പിടിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്

***

അമർനാഥ് ഗുഹയിലേക്ക് - രാജൻ കാക്കനാടൻ

"സഞ്ചരിക്കാത്തവനു് സന്തോഷമില്ല. സഞ്ചാരിയുടെ പാദങ്ങൾ പുഷ്പസമാനമാണ്; അവൻ്റെ ആത്മാവ് വളർച്ച പ്രാപിച്ചതും; അവൻ്റെ എല്ലാ പാപങ്ങളും യാത്രക്ലേശങ്ങൾ കൊണ്ട് തന്നെ നശിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. അത് കൊണ്ട് സഞ്ചരിക്കുക."

ഇന്നിപ്പോൾ മലയാള പുസ്തകപ്രദർശന വേദികളിൽ ഹിമാലയ സഞ്ചാര അനുഭവങ്ങളുടെ അതിപ്രസരമാണലോ -   പലപ്പോഴും അവ വിരസമായ ആവർത്തനങ്ങളുടെ കടലാസു കെട്ടുകളായി ചുരുങ്ങുന്നു. പക്ഷെ, അധികമാരും അറിയാത്ത, കാലത്തിനു മുന്നേ സഞ്ചരിച്ച ചില യാത്രികരുടെ അനുഭവങ്ങൾ ഈ കടലാസു കെട്ടുകൾക്കിടയിൽ പൊടിപിടിച്ചു നിശ്ചലമായി കിടക്കുന്നത് നാം അറിയാതെ പോവുന്നു.

ഹിമാലയ യാത്രാനുഭവങ്ങൾ വായിക്കുവാൻ ഇഷ്ടപെടുന്ന ആരും, അങ്ങനെ അറിയാതെ, കാണാതെ  പോകരുതാത്ത യാത്രാ കുറിപ്പാണ് രാജൻ കാക്കനാടന്റെ "അമർനാഥ് ഗുഹയിലേക്ക്". ആമുഖമോ, അവതാരികയോ, ആധ്യാത്മികതയോ, അതീന്ദ്രിയ അനുഭവങ്ങളോ ഒന്നും ഇല്ലാതെ അമർനാഥിലേക്ക് 1979ൽ നടത്തിയ പച്ചയായ കാൽനടയാത്ര മാത്രം പ്രതിപാദിക്കുന്ന കൊച്ചു പുസ്തകം.

പൗളോ കൊഹ്‌ലോ "ആൽക്കമിസ്റ്" ലൂടെ അവതരിപ്പിച്ച പ്രപഞ്ചതത്വങ്ങൾ തൻ്റെ യാത്രയിൽ, അനുഭവത്തിൽ അറിയുകയാണ്, അല്ല വായനക്കാരെ അനുഭവിപ്പിക്കുകയാണ് ശ്രീ.രാജൻ.

ബ്രാണ്ടിയും, റമ്മും, ചിലം-വും, സിഗരറ്റും മാറി മാറി "ശ്രമിച്ചിട്ടും", പ്രപഞ്ചശക്തികളാൽ മാത്രം പ്രചോദിക്കപ്പെട്ട, പ്രപഞ്ച സത്യത്തിൽ മാത്രം അധിഷ്ഠിതമായ ഉജ്ജ്വല യാത്രാനുഭവം!

***

Carnatic Summer - Lives of Twenty-Two Great Exponents - Sriram V

Imagination, creativity, emotions - when all these faculties spring up elegantly in diverse forms from the human mind, it results in an art form. When an art gets refined to perfection and outlive the concept of time, it becomes a classical art form. Add to it the element of divinity and it transforms into a classical temple art form! What best can we find around as a classic example for this other than our own Carnatic Music! 

Music is an art which is complete in nature and one which can be conceived in varied ways. It allures the rich and poor alike and springs up all the myriad human emotions in its own unique way. However, classical arts, including Carnatic Music is not really viable for couch-entertainment. In its core form, Carnatic Music is resolutely serious, structured, sublime and extremely sophisticated in nature even while providing the artist the freedom to explore through his imaginations. It demands genuine application of mind and intellect to decipher the nuances to truly appreciate it. Only to its ardent devotees does it reveal its sublime form coming out of its evasive veil. Then what about those who are exponents of this art form? Those timeless doyens!

The life and lifestyle of twenty-two such great masters of Carnatic Music is what Sriram V lucidly presents in his classic book - Carnatic Summer - Lives of Twenty-Two Great Exponents. Even those with passing interest in Carnatic Music are sure to get fascinated by this simple book rich with intense, creative, emotive and sometimes abrupt lives of those great giants of past.

Starting with the uncrowned emperor Ariyakkudi Ramanuja Iyengar who set the Carnatic concert format (which is followed even now) we move on to Chembai's joyful music sung with complete abandon then to imaginative Maharajapuram Viswanatha Iyer, Bhava rich Musiri Subramania Iyer, monumental Semmangudi, Adonis style of GNB, Sweetness of Madurai Mani Iyer and the list goes on to M S Subbulakshmi, D K Pattammal, M L Vasanthakumari, Palghat Mani Iyer with the eventful lives of out-of-world wizards T N Rajarathinam Pillai and T R Mahalingam standing very unique.

Even while soaking in their rich music, we wonder how most of these souls go through unimaginably eccentric and roller-coaster rides in their lives as if they are destined for it - their divine and spotless music often perforated by inexplicable ego and endless pursuit of sensory pleasures. It is said, Gandarvas come to earth as a curse and they go through complicated but unimaginably talented life. Many times we wonder aren't these really the Gandharvas reincarnated? However odd their personal lives turn out to be, these souls have come down to earth just for their music. They not only flourished in it, but revolutionised this art so much that even the present day practitioners look back at them with great awe!

Going through the life story of each of these exponents in this book, with their music played in the background (listen it online :) is the best way to celebrate this book. Thanks to my music friend, Gangadharji, who recommended this book to me. He had one suggestion though - "It should have had the life of MDR as well included in it." However, apart from that unfortunate miss, this is one book every Carnatic Music aficionado must read and then re-read (between its lines) - a book for all seasons and all reasons without doubt!

***

ആനക്കഥകൾ

ആനക്കഥകൾ

ആനക്കഥ ഏതാണെങ്കിലും വൈകാരികമായ ഒരു തലത്തിലേക്കാണ് അവയെല്ലാം നമ്മളെ കൊണ്ടെത്തിക്കുക! ആ തീക്ഷ്ണത കൊണ്ടാവാം ആനക്കഥ വായിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ പെയ്തു തോർന്ന പേമാരിയുടെ അനുഭൂതിയാണ് മനസ്സ് നിറയെ! സ്‌കൂൾ കഴിഞ്ഞു വീടെത്തിയാൽ ഐതിഹ്യമാലയിലെ ആനക്കഥകളുമായി ഒരു ഇരുപ്പാണ് - ആനക്കഥകളിലോടുള്ള കമ്പം അങ്ങനെ തുടങ്ങി! പലപ്പോഴും വായിച്ച കഥകൾ തന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും വായിക്കും. അങ്ങനെ അലിഞ്ഞു പോയിരുന്ന ആ സായാഹ്നങ്ങളുടെ ഓർമ പുതുക്കൽ പോലെയായി കുട്ടിശങ്കരമേനോൻറെ "ആനക്കഥകൾ" എന്ന കൊച്ചു പുസ്‌തകം.

തോരാമഴയിൽ കവളപ്പാറയിൽ ഉരുൾ പൊട്ടിയിരിക്കുന്നു. ഒരു പാട് ജീവൻ അപഹരിച്ച ദിവസം. ആ വാർത്തകളും കണ്ട്  തോരാ മഴയിൽ വീട്ടിൽ കെട്ടിയിട്ട അവസ്ഥയിലാണ് പഴയ ചാക്കിൽ നിന്നും "ആനക്കഥകൾ" പൊടി തട്ടി എടുത്തത്. വായിക്കാത്ത പുസ്‌തകമായതിനാൽ അതും കൊണ്ടായി പിന്നെ ഇരുപ്പ്.

സഹ്യൻറെ കാടുകളിൽ ജനിച്ചു "ഇരുകാലികളുടെ" കൂടെ ജീവിതം അലിഞ്ഞുപോയ ഗജകേസരികളുടെ ജീവിതമാണ് പ്രതിപാദ്യ വിഷയം. പുസ്തകം വായിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് ശ്രദ്ധിച്ചത് - അതിലെ ആദ്യത്തെ ആന കഥ - "കവളപ്പാറക്കൊമ്പൻ"! - ഞാൻ ഒന്ന് അമ്പരന്നു! കുറച്ചു മുന്നേ വാർത്തകളിൽ ഉരുൾപൊട്ടി കണ്ട അതേ "കവളപ്പാറ" ഇതാ ഇവിടെയും! അതേ തീക്ഷണതയോടെ! അതേ വൈകാരികതയോടെ! തികച്ചും യാദൃച്ഛികം!

"ഇരുകാലികൾ" എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ച മനുഷ്യരോട് അമർഷം തോന്നുന്ന സന്ദർഭങ്ങളിലൂടെ കടന്നു പോകുന്നു പല കഥകളും. മനുഷ്യനും ആനയും തമ്മിലുള്ള അനനുകരണീയമായ സ്നേഹബന്ധങ്ങളും പലയിടങ്ങളിൽ കടന്നു  വരുന്നു. ആനപകയോട് ആദരവു തോന്നുന്ന നിമിഷങ്ങളും ഒരുപാട്! പല കഥകളും ഐതിഹ്യമാലയിൽ നിന്നും എടുത്തവയാണ്. എങ്കിലും, തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായി, "ആനമനസ്സിൽ" നിന്ന് വരുന്ന വികാരങ്ങളായാണ് അവതരണ ശൈലി. ആർട്ടിസ്റ് നമ്പൂതിരി അവർകളുടെ ചിത്രങ്ങൾ കൂടി വന്നപ്പോൾ കിടങ്ങൂർ കണ്ടൻകോരനും, വൈക്കത്ത് തിരുനീലകണ്ഠനും, കൊച്ചയപ്പനും, ആവണാമനക്കൽ ഗോപാലനും, കൊട്ടാരക്കര ചന്ദ്രശേഖരനും, ആറന്മുള ബാലകൃഷ്ണനും, തിരുവട്ടാർ ആദികേശവനും സിരകളിൽ നിറഞ്ഞു! പുസ്‌തകം വായിച്ചു തീർന്നപ്പോഴേക്കും കാട്ടാനകൂട്ടം കടന്നു പോയ അവസ്ഥയിലായി മനസ്സ്!

പിന്നെ രണ്ടു നാൾ മനസ്സ് പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു - "ഈ ഭൂലോകത്തിൽ തമസ്സു നിറഞ്ഞവർ "ഇരുകാലികൾ" മാത്രം! സാത്വികമായ "ആനമനസ്സേ" നിന്നെ നമിക്കുന്നു."

***

Twenty-Four Gurus - Srimad Bhagavatham

One of the intriguing narrative in Srimad Bhagavatham is the teachings of Lord Krishna to Uddhava. In this Lord talks about the conversation between Lord Dattatreya and King Yadu. Here Lord Dattatreya answers to the questions of King Yadu and in the process talks about the lessons he learnt from 24 Gurus he identified in this Universe. Below is a very short summary of this interesting thought patterns.

Earth

Earth silently endures whatever we do to her. Even when waste materials are dumped, even when mines are dug, even when being polluted, Earth stays in a state of indifference. Similarly, as we go through our karma cycle of prarabdha , and in that process, if someone hurts us, we should endure it without getting disturbed or agitated. This is the lesson I learnt from Earth. Mountains and trees are emotions of Earth. They give whatever they have to others. Similarly, we should live a life of giving what all we have to the world around us. This is the lesson I learnt from them.

Air
I learnt the lesson of eating bare minimum just enough to sustain the senses, mind and body. Air (Prana) demands just enough food which is need to sustain the body. Similarly air freely moves around without being attached to anything. An ascetic should also live a life of detachment is the lesson I learnt from Air.

Space

Every object has its inside and outside filled with space. This doesn’t bring in any change to the Space. Similary, Aatma fills the inside and outside of everything without itself getting distorted. This is the lesson I learnt from Space. Triggered by air, the clouds cover the space and precipitate as rains. However, the space remains unattached to all these phenomenon similar to how the Aatma remains unattached to the body it occupies.

Water

From Water, I learnt the lesson to first purify self and then live a life to purify others.

Fire
Constant penance makes you so radiant that nothing can attack you is one lesson I learnt from Fire. Without looking at the merits of what is fed into fire, it consumes whatever is given. Similarly, whatever received as alms should be consumed without looking at its quality or benefit is the second lesson. When there is enough wood, fire glows with brilliance and when there is no wood, it remains subdued. Similarly an ascetic should sometimes glow and in some other times remain subdued is another lesson I learnt from fire. Fire has no specific form. The flames come and go and similarly living beings come and go every moment. This is yet another lesson learnt from fire.

Moon
Moon is not getting bigger or smaller, it is just its reflection we see which undergoes change. Similarly the body, mind, intellect which the Aatma occupies is what deteriorate. Aatma remains constant, and remains always without any change.

Sun
The Sun rays creates vapour from water and converts them into clouds which brings forth the rain. However, Sun never boasts about it. Similarly the spiritual ascetic should also acquire knowledge and wisdom from this Universe and share it to those who are eligible for it. But still, the ascetic should live without getting egoistic or boastful about it is the lesson I learnt from the Sun.

Dove
Never keep too much attachment in relations, beyond what is realistic, as it may result in unrecoverable sorrow is the lesson I learnt from the story of Dove which jumped into the nest in which his beloved wife and children were trapped. Human life is meant to strive for liberation, if lived without this knowledge and without the control on senses/emotions can bring pain as happened in this story.

Python
As the sufferings due to past life karma comes to us without any effort, whatever deserved good things are meant for us will also come automatically without any special effort. This is the lesson I learnt from the Python. As the python, adhering to its prarabdha, takes whatever food it gets, irrespective of its taste or quantity, we should get satisfied with what we get and stay in a state of inertness controlling the senses is the lesson from Python. (This should not be interpreted as a reason to become lazy).

Ocean
We should live a life which is deep, taintless and unperturbed is the lesson I learnt from the Ocean. Ocean never overflows when the water from everywhere comes down to it during rains and neither does it dries when water is not flowing to it. In a similar way, staying without over-happiness when the material things comes to us and without any sorrow when something goes from us is the lesson I learnt from the Ocean.

Flying Termite
Flying termite gets attracted to fire and burns in it.  Woman is considered as maya which has the power to attract men into sensory world and flare their bodily ego finally ending up in pain. The lesson is like the flying-termite, those who get attracted and addicted to sensory pleasure and self-ego, will get burnt.

Bee
Bee takes a little honey from several flowers. Similarly, get only a little from many people without bringing difficultly to those who give us is one lesson I learnt from Bee (meant for alms). Irrespective of a flower is big, small, beautiful or fragrant, the bees will collect only honey from it. Likewise, from all the scriptures collect only the core lessons from it.

Elephant
For a person seeking the God, even the thought of sensory pleasure can lead to his downfall, just like the craving male elephant falls to the bait of female elephant set by the humans and remains in chains for the entire life time.

Honey Hunter
The money we keep without using for self or others will go to a third person is the lesson I learnt from Honey hunter

Deer
Deer is hunted down by singing tunes to lure it. One who living a life of solitude for liberation shouldn’t get lured by any temptations is what I learnt from Deer

Fish
Do not get lured by taste of food items. Fish is lured by the taste of the worm on the fishing rod and gets caught. Even if all the other senses are controlled, if the sense of taste cannot be controlled, he cannot be the ruler of all senses. If the sense of taste can be controlled, then rest of the sensory attractions can be easily controlled.

Pingala
The story of Pingala teaches - Desire is the biggest pain. Desire less life is the biggest bliss. Only when disinterest dawns in us, the ego of body will go. Dispassion should be strong and Pingala reaches that stage in a moment’s thought and blessings of God.

Bird
The bird which carries a piece of meat is attacked by other birds and they are disturbing it continuously. The moment the bird drops the meat, all the troubling birds also go away. If we accept the worldly matters in our life, it will bring pain. The moment we leave all the worldly matters it will bring us bliss. This is the lesson I learnt from the Bird.

Kid
A small kid is always is in joy as it hardly worries about past or future, praise or blame. There are two who always remain in this state of bliss – those who do not think or know anything and the other who are rich in wisdom (Gyaanis). Being in bliss by staying away from all kind of thoughts, praise or blame is the lesson I learnt from the Kid.

Young Girl
Bangles worn by a girl makes noise. When she keeps only one bangle and remove the rest, the noise stops. Similarly, when there is more than one person, there will be always be some kind of conflicts. Hence true ascetic should always seek to lead an isolated life.

Arrow Maker
The person who was making an arrow didn't notice the procession of the King passing by him. In a similar manner, once the mind is practiced to concentrate only on the self, it will naturally remove the Rajo and Thamo gunas from us and leave us in pure Sattvic form finally settling into Samadhi!

Snake
Snake do not build a home of its own. It stays in any hole it finds. Similarly it always moves as per its aim. These are the lessons learnt from Snake.

Spider
Spider creates its web from its own body and takes it in whenever it feels so. Similarly Paramatma Bagavan creates this Universe from within and absorbs it to him whenever the time is up. This is the lesson from Spider.

Mud Wasp
The worm fearing and thinking about wasp all the time turns into a wasp itself. Thoughts are the key. Keeping it positive and keeping it always rich in Godly thoughts will bring the reflection of godliness in it as well.

Finally after explaining about the 24 Gurus to the King Yadu, Lord Dattatreya, who lives the life of an avadhootha, tells the human body as his 25th Guru. The ever disintegrating body is ever bound to be destroyed by innumerable diseases. Hence the ego of our bodily form should be shunned. Human body is the ideal form through which we can attain Brahma Saksthatkara (Bliss). Hence the human body should be promoted for attaining that state of Divine Bliss. 

***

Aghora I - At the Left Hand of God - Robert E. Svoboda

From the time I came to know about the unimaginable lifestyle of Aghora’s, I was looking for a book to take a peek into their fascinating World! Most often books come to me intuitively, as like they know when I could really comprehend their contents. If they come to me before that destined moment, I may not be able to appreciate it so vigorously as I usually do.  And then what happened this time? The power of ethereal beings brought me not one, but three books on Aghora!

By the time I completed reading the first one, Aghora I – At the Left Hand of God, I was feeling overwhelmed by the manifold ways human psychology works within us and how diverse are its ways of working. Coming back to the book - Rober E. Svoboda caution us in the introduction itself - “Some of the events described in this book may well offend the reader’s sensitivities.” - and throughout the book, this has been a recurring feature. Reading through the many inconceivable events, we feel a sort of horrifying, sickening, scary, disgust. Naturally, this could be the case for all normal humans on reading this. But this is a book not about the so called normal humans! This book is about a world so strange that all those with limited personality are considered ill, all this world is considered as a graveyard (since those who are born are considered dead as death is imminent to all who are born!) and all the boundaries between purity and impurity, sane and insane are redrawn or completely erased! It is this kind of Aghori’s approach to the life which make it so fascinating, so stimulating – “this world is his playground, his temple as well.”

The book details the basic tenets of Aghori way of life and several anecdotes from the vast experiences of an incognito Aghori. It explains about Tantra, about Ma Tara, about Siva and Sakthi, about Rnanubandhana (Rna or primal debt), about the Law of Karma, about the Gurus of the Aghori, about the world of Spirits, about Avishkara, about Sex and what not.

However, the book repeatedly asserts that living a Aghora life is not for the mere curious one’s. It should never be practiced without the directions from a competent Guru. Keeping all these regulations in mind one could dive into this book – to know a little about the limitless world of Tantra, Aghora and their Vama Marga approach to spiritual purification. “Aghora teaches you to embrace the World, embrace impurity, embrace darkness and push through forcibly into light”. All the approaches to reach God or spiritual purification has its own traps. The path of Aghora is no different. Hence the Aghori, ensures he never gets entangled in the Maya. They keep their mind absolutely firm! They strictly adhere to their internal purity. For this they ensure they “die while they are still alive” – this means, they relinquish all attachments to their possessions, including their own body to the extreme level! In short, we could summarize it as hopelessly complex way to reach God – the book itself states “walking on swords or riding a tiger is a child’s play” when compared to taking the path of an Aghori!

While it is intensely thrilling to read through this subjective fascinating world, what is equally important is to read between the lines to catch that precious wisdom which makes sense to simple God seeking non-Aghori minds!

***

വായനയിലൂടെ - കാപ്പി മൂപ്പന്റെ കാടനുഭവങ്ങൾ - ജോസ് പാഴൂക്കാരൻ

ആധുനിക മനുഷ്യനു അവിശ്വസനീയമെന്നു തോന്നുന്ന കാടനുഭവങ്ങൾ. മറ്റുള്ളവരുടെ പോരായ്മകൾ പറയുന്നത് പോലും തെറ്റെന്നു കരുതുന്ന ഒരു സംസ്കാരത്തിന്റെ അവശേഷിപ്പുകൾ. ക്ഷയിച്ചു പോയ ഉച്ചാൽ നായാട്ട് കഥകൾ, സൗഹാർദ്ദ സ്നേഹം തുളുമ്പുന്ന കമ്പളനാട്ടി ആഘോഷ കഥകൾ. ചങ്കിലി മുത്തശ്ശിയുടെയും, ചില്ലി മുത്തിയുടേയും കേട്ടറിവില്ലാത്ത ചികിത്സാരീതികൾ. നേരം പുലരുന്നത് മുതൽ അന്തിയാവോളം കാട്ടിലെ ഭക്ഷണവും കഴിച്ചു, കാലികളെ മേയ്ച്ചു, കാടിന്റെയും, കാട്ടാറിന്റെയും, പേരറിയാത്ത വൃക്ഷലതാതികളുടെയും, ജന്തുമൃഗാദികളുടേയും ഒപ്പം ജീവിതം അനുഭവിച്ച ജൈവമനുഷ്യരുടെ കഥകൾ. കാടും, തോടും, വയലുമെല്ലാം അന്യം വരുന്ന ആദിവാസി ഗോത്ര സമൂഹത്തിന്റെ ആശങ്കകൾ, നിരാശകൾ. കുറുമരുടെ നാട്ടു രാജാവായ തൊണ്ണൂറു കഴിഞ്ഞ കാപ്പി മൂപ്പന്റെ ജൈവ ഗന്ധം തുടിക്കുന്ന ഈ ഓർമ്മകൾ അങ്ങനെ ആശങ്കയും, നിരാശയും, അമ്പരപ്പും ഒരു പോലെ ഉണർത്തുന്നു! 

ഈ കൊച്ചു ജൈവപുസ്തതിന്റെ ഏടുകൾ മറിച്ചു തീർന്നിട്ടും അവ വീണ്ടും വീണ്ടും മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു - "ഭൂമി മനുഷ്യന്റേതല്ല, മനുഷ്യൻ ഭൂമിയുടേതാണ്!"

വായനയിലൂടെ - രണ്ടു മത്സ്യങ്ങൾ

(രണ്ടു മത്സ്യങ്ങൾ - അംബികാസുതൻ മാങ്ങാട്)

നഗരമധ്യത്തിലെ ഒരു ട്രാഫിക്‌ സിഗ്നലിൽ നിഷ്ഫലമായ നെട്ടോട്ടം കഴിഞ്ഞ കിതപ്പിൽ ബസ്സ്‌ നിശ്ചലമായി നിന്നിട്ട് നേരം ഒരുപാടായി. മണി ഒമ്പത് ആയിട്ടില്ല. എങ്കിലും നാലു വശങ്ങളിൽ നിന്നും പുക തുപ്പുന്ന യന്ത്രങ്ങളുടെ ഘോരാരവം തുടങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ബസ്സിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലൂടെ പാറ്റകളെ പോലെ പാറി വരുന്ന ഇരുചക്രശകടങ്ങൾ. കോൺക്രീറ്റ് കെട്ടിടങ്ങളിൽ നിന്നും പ്രതിഫലിച്ച് വരുന്ന പരുക്കൻ വെയിലിനു പുഴയുടെ മാറ് മാന്തിയെടുത്ത മണലിന്റെ തീക്ഷ്ണത. വിഷുവിനു ഒരു മാസം മുൻപ് തന്നെ പൂത്ത കണികൊന്ന റോഡരികിൽ മരണം കൊതിച്ചിട്ടെന്ന പോലെ വിളറി നില്ക്കുന്നു. ആരെയൊക്കെയോ കുതികാൽ വെച്ച് വീഴ്ത്താനെന്ന പോലെ സ്മാർട്ട് ഫോണിൽ നങ്കൂരമിട്ട കണ്ണുകളുമായി നടന്നു നീങ്ങുന്ന ചെറുപ്പക്കാർ. ഒരു ചിരി കൊണ്ട് ലോകം മുഴുവൻ കീഴടക്കാം എന്ന ആത്മധൈര്യത്തോടെ പ്രലോഭനങ്ങളുടെ ചട്ടകൂടണിഞ്ഞു പായുന്ന നഗര സുന്ദരികൾ. ദുർഗന്ധം വമിക്കുന്ന ഓടകൾ. ഓടകൾകരികിൽ ചീര വില്ക്കുന്ന വൃദ്ധകൾ.  ലോകം ഓടുകയാണ്. ഓട്ടത്തിനിടയിൽ മാനവികതയും, ദയയും, സ്നേഹവുമെലാം കൈവിട്ടു പോയത് അറിഞ്ഞിട്ടും അറിയാത്ത ഭാവത്തിൽ ലോകം ഓടുകയാണ്. എങ്ങൊട്ടെനറിയാതെ. 

കവ്വായി കായലും, ശൂലാപ്പുകാവും, കൈപ്പുണ്ണിയനും, ദേവകിയമ്മയും, ഊർമിളാ തോമസും  എനിക്ക് ചുറ്റും ഇതാ വട്ടം കറങ്ങുന്നു! 
എന്റെ കയ്യിൽ മാങ്ങാടിന്റെ രണ്ടു മത്സ്യങ്ങൾ കിടന്നു പിടയുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു.

Charlie and the Chocolate Factory - Roald Dahl (1964)

If you ask me (or rather anyone who had their first 15 years on earth in the 1980s) what I feel as the classic period of my life there is going to be only one answer –those un-adulterated days of childhood under the magic spell of classic children’s books. They were the only treasure we knew and yearned for – Amar Chitra Katha, Poompaatta, Balarama, Paico Classics – they came in all the rainbow colours and brought alive all our heroes – Kapish, Kaaliya, Mandrake, Phantom and the list goes on - by the way, Kapil and Gavaskar came only next to them. Among those piles of books we built our “real”world!

However, time took its toll and the “illusionary” world took charge of us – there came those televisions, computers, cell phones – poisoning our earth and mind alike just for the sake of comfort, luxury and development. With years of grinding, we became “mechanical devices” operated by the new world “gadgets”. 

It was during this hot chamber journey of everyday grind I got hold of this book – Charlie and the Chocolate Factory – purely by chance. Ha! Then what a grab it was ! I cannot say I read the book. Rather, I would say, the child in me which was starving for years just gulped it within no time! Charlie Bucket, Willy Wonka, Gradpa Joe all poured like “chocolate” rain sprouting out fresh life in my barren mind!

If you are among those who already saw Tim Burton’s 2005 movie adaptation of the same starring Johnny Depp I feel sorry for you. For those who have not - do get the 1964 book by Roald Dahl and “save” the child within you.

Man’s Search For Meaning – Viktor E. Frankl

The Classic Tribute to Hope from the Holocaust

Whenever we (my friends and I) discuss philosophy or in general touch upon the topic of purpose of life, the point where we usually end up is with the statements like

• Man should strive to be happy, content and peaceful in his life - by the way, who wants to be in constant worry!
• Man is the product of his surroundings and circumstances. If his circumstances are good he will be good. If not, he will end up as a bad one.

Be it be the Bhagavat Gita which tells us to perform Karma without being attached to its results, or Sankara’s Adwaita, which proclaims the World as unreal – it is on the sole pole of being happy and peaceful  to which we used to tie all our shallow knowledge of philosophies. 

But then, relatively, life has been kind to us. Just because we are spared by life so far doesn't mean life will be always kind to us.  In one way or other at some point in time there is suffering to be endured by all (spare any lucky souls). 

This is probably the key point which we overlooked in all our conclusions. We never looked at the philosophical question raised from the point of view of a chronic sufferer – be it be someone who is terminally ill or someone who went through a terrible tragedy in his/her life or someone who is in constant physical pain or a complex mental trauma.  If we put ourselves in their shoes, we will easily fail the test of life as per our conclusions. How can be a chronic sufferer be happy or peaceful. Our philosophy gets a good thrashing here.

It is at this juncture Viktor E. Frankl has brought us a possible answer to our dilemma.  In his book “Man’s Search For Meaning”, he comes up with a school of thought which could easily be powerful enough to change our perception of life - Logotherapy.  

He states –

“Logotherapy, or, as it has been called by some authors, ‘The Third Viennese School of Psychotherapy’, focuses on the meaning of human existence as well as on man’s search for such a meaning. According to logotherapy, this striving to find a meaning in one’s life is the primary motivational force in man.”

In other words what Frankl states is - Life is not primarily a quest for pleasure, as Freud believed, a quest for power, as Alfred Adler taught, but a quest for meaning. The great task for any person is to find meaning in his or her life. This meaning is unique and specific in that it must and can be fulfilled by him alone.

What a sublime way of looking at life. But then, we could still have reservations to accept this wholeheartedly if this is evolved by means of academic or philosophical research. However, it is not. This is substantiated by Frankl by enduring the abysmal depths of human suffering in terms of physical and mental pain at the Nazi concentration camps. If he is convinced even after this ordeal, then what stops us to be not?

 “Anything can happen to us, anything can be taken from us, except one thing, our freedom to choose how we respond to the situation.”

A point which we overlooked sadly for all these years of life, but which could be the guide in our treacherous journey ahead. Frank presents this book as partly autobiographical as well as partly therapeutic. However, I felt this book is much beyond that – it is more like a deep religious philosophy without any religion in it – one which could transcend our souls to the realm of sublime human possibilities.