29.July

29.July.2005


I have never seen my little town of Kodungallur like this before! Since the Romans, Greek, Jews and Christians came and dispersed out of this old port town located close to the Arabian sea in Thrissur District of Kerala, it was quiet and subdued for centuries. Even the pre and post-independence years hardly saw any zest in this ancient port. But it was to change on the day – 29thJuly 2005. It was on that day I saw my little town in its enriched form. The rains had already cleansed its sky and earth alike. Its roads, even those unnamed ones, were black polished and embellished with white lines. Trees wore a neatly trimmed look. There came new podiums, temporary sheds and all along I saw herds of security guarding every nook and corner.

All this is for that occasion which no one in this town had ever witnessed. Yes, this is for the first time the President of our Nation is visiting our modest town. And it is not just any President. It is none other than Dr. Avul Pakir Jainulabdeen Abdul Kalam.

The welcome he got was unprecedented - probably something not seen in the entire history of Kodungallur. Many, including me, took off from their work for this special day. Those from nearby places came down early not to miss a moment of the day. People, young and old, battling the heavy down pour, were seen thronging all over the roads, trees, fences or wherever they could hang on. For the first time they were there not for any petty politics, religious rage or festival clamor. They were there just to get sanctified by the glimpse of a true Indian.

And they did get sanctified indeed. A.P.J was as prompt as he ever is. By 7:15 pm, in a white ambassador he came down waving to the crowd in his disarming smile. The crowd followed him all along – at the school, through the road – they were all cheering for him – the entire atmosphere reverberated in an unusual nationalistic spirit! After a short function in the government school he reached Cheraman Juma Masjid along with Godavarma Raja, the head of erstwhile Kodungallur Royal Family. Soon we heard his voice resonating from the first mosque of India echoing the spirit of secularism. After spending almost an hour, it was time for the convoy to start the journey back. For one last time, we rushed through the crowd, went as close as we could to have yet another glimpse of that great soul. The atmosphere brimmed with the chants "Bharat Mata Ki Jai". Those divine hands waved once again. That smile, reflecting the pinnacle of humanism, blossomed one more time. The proud feeling of being Indian was spreading through our nerves.

"I am indeed inspired and with reverence I visit and do Al Fatiha in the Cheraman Masjid. I pray for peace and prosperity of our Nation." - Kalam wrote in the visitor’s book, in a fitting finale to his three-day Kerala visit.

29.July.2015

Exactly a decade has passed. In the calendar that date has come up again. This modest town had again gone quiet since that blessed day except for any political, religious or festive reasons. But today, the silence is more pronounced. Other than the chirp of few birds, motoring vehicles, tilting breeze and subdued prayers in the mosque it has gone into utmost silence. Above somewhere in the south sky, an army helicopter is rumbling on its way to Rameswaram. It is carrying the mortal remains of Dr. Avul Pakir Jainulabdeen Abdul Kalam.

Time has come a full circle for our little town.

ഒരു സഖാവിന്റെ കഥ

ഒരു സഖാവിന്റെ കഥ

"ഇതാണ് ഞാൻ പറയാറുള്ള ആ വഴി."  - ഞാൻ വീണ്ടും ആ "കഥ" യിലോട്ട് പോയി.  ആരുടെ കൂടെ ഈ വഴിയിലൂടെ പോവുമ്പോഴും പറയാറുള്ള ആ "കഥ"!

ലോകം രണ്ടായിരാമാണ്ടിലോട്ട് കാലും നീട്ടി ഇരിക്കുന്ന കാലം. കെ.കെ.ടി.എം ഗവർമെന്റ്റ് കോളേജിൽ രണ്ടാം വർഷ ഡിഗ്രീ പഠനം നടക്കുന്നു. ക്ലാസ്സിൽ പ്രത്യയശാസ്ത്രം പ്രസരിപ്പിച്ചു നടക്കുന്ന സഖാവാണ് കഥയിലെ നായകൻ!

ശിശുത്വം വിട്ടുമാറാത്ത അബലരായ ഞങ്ങളെ പ്രബലരാക്കാൻ കാര്യശേഷിയുള്ള - ഒത്ത പൊക്കവും, അതിനൊത്ത വണ്ണവും, താടിയും, മീശയുമുള്ള - "സൗമ്യനായ" പരുക്കൻ സഖാവ് - ശ്രീമാൻ വട്ടോളിപറമ്പിൽ വിശ്വംബരൻ രാധാകൃഷ്ണൻ. കോളേജിന്റെ കിഴക്കേ റോഡിലൂടെ കുറച്ചൊന്നു ചെന്നാൽ മതി സഖാവിന്റെ സങ്കേതത്തിൽ എത്തി ചേരാൻ.


അങ്ങനെയുള്ളപ്പോഴാണ് സഖാവിന്റെ ആ രാത്രി യാത്ര. കൂടുകാരന്റെ വീട്ടിൽ സുധീർഘമായ ചർച്ച കഴിഞ്ഞപോഴേക്കും മണി 12 കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സൈക്കിളും എടുത്ത് അല്പം തിരക്കിൽ തന്നെ സഖാവ് സങ്കേതം ലക്ഷ്യമാക്കി ചവിട്ടി തുടങ്ങി.
ആ വഴിയിലാണെങ്ങിൽ ഒരു പഴയ അമ്പലവും ഒന്നോ രണ്ടോ വീടും ഒഴിച്ചാൽ പറയത്തക്കതായി ഒന്നും ഇല്ല. ഇരു വശവും പത്തൽ ഇടതിങ്ങി വളർന്നു നില്ക്കുന്നു. തോന്നിയാൽ മിന്നുന്ന വഴിവിളക്കുകൾ. നിലാവെളിച്ചം തെല്ലുണ്ടെന്നു പറയാം.

ഒരു വളവു കഴിഞ്ഞപോൾ സഖാവ് കണ്ടു - ദൂരെ ഒരു മധ്യ വയസ്ക്കൻ - മുട്ടോളം വരേയുള്ള വെള്ള ജുബ്ബയും ഉടുത്ത് നടന്നു വരുന്നു. സൈക്കിൾ ബെൽ ഉറക്കെ അടിച്ചു സഖാവ് തന്റെ വരവറിയിച്ചു. ആ മനുഷ്യൻ അതൊന്നും കൂസാക്കുന്ന മട്ടില്ല. വീണ്ടും ഒന്ന് നോക്കിയപോഴേക്കും അയാൾ അവിടെ ഇല്ല. - നടന്നു നീങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവും. സഖാവ് ചവിട്ടിന്റെ ആക്കം ഒന്ന് കൂട്ടി.

പെട്ടന്നാണ് അത് സംഭവിച്ചത്. വളവു കഴിഞ്ഞ് നേരെ നോക്കിയപ്പോൾ ആ വെള്ള ജുബ്ബ മനുഷ്യൻ  അതാ സൈക്കിളിന്റെ തൊട്ടു മുന്നില്. തൂവെള്ള വസ്ത്രം തന്നെ. ഒന്നും കൂസാക്കാതെ. തെല്ല് പോലും മാറാതെ നിൽക്കുന്നു. ഒന്നു ചിന്തിക്കാൻ പറ്റും മുമ്പേ ആ വെള്ള വേഷത്തിലൂടെ സൈക്കിൾ കടന്നു പോയി! എന്താണ് സംഭവിച്ചത്? ഒന്നും അറിയില്ല!  ഭയന്നു വിറച്ച സഖാവ് അവിടുന്നെടുത്ത ശ്വാസം വിട്ടത് വീട്ടിലെത്തിയിട്ടാണ്!!

സഖാവായത് കൊണ്ട് മാത്രം രണ്ടു ദിവസം പനിച്ചു കിടന്നു. അബലരായ ഞങ്ങളിൽ ആരെങ്ങിലും ആയിരുന്നെങ്ങിൽ "കഥ" മറ്റൊന്നായേനെ.

"അപ്പൊ ആ മനുഷ്യൻ - പ്രേതമായിരുന്നോ...?"  - സൈക്കിളിൻറെ പുറകിൽ നിന്നും ഭാര്യയുടെ വിറങ്ങിലിച്ച ചോദ്യം. ഉത്തരം ഒന്നും പറയാതെ ഇരുട്ടിലൂടെ ഞാൻ വീണ്ടും നോക്കി. ആ വെള്ള ജുബ്ബ മനുഷ്യൻ  ഇനിയും വരുമോ?