Merry Christmas - 2015

Those who sow in tears shall reap with shouts of joy!  - (Psalm 126:5)

It is time of the year which makes tears of all emotions slide through our cheeks!

-tears of having fun with friends and family

-tears listening to the Christmas carols for reasons unknown!

-tears of watching the whole World celebrate in Joy

-tears of ebb and flow of one year passing  and a New Year rising!

-tears on embracing the goodness in those you love

-tears on finding the angels in the sky with the souls who left us!

And above all - those sacred tears of finding the God so close to us!

Merry Christmas!

Vrischikolsavam - 2015

Festival Days are back!

To dip in dreamy world of inebriation

To lose myself in sleepless nights

To feel my soul somewhere in the chilly December breeze

The reverberating beats, the tilting emotions,

The rich colours enriched by the glow of burning oil lamps

The majestic notes in lower to the supreme feel in higher octaves

All hailing to celebrate what I define as Life!

Here I am, once again - silently transcending into the divine zone of life!

[ Tripunithura Vrischikolsavam - 2015 ]

08.Dec.2015 - 15.Dec.2015

ഹൃദയം കൊണ്ട് പിണഞ്ഞവർ!

ഹൃദയം കൊണ്ട് പിണഞ്ഞവർ 

മനസ്സ് കൊണ്ട് അടരാറില്ല !

പരിഭവങ്ങൾ പതിനായിരം വന്നാലും 

അറിയാതെ പോലും അകലാറില്ല!!

In awe!

It is all intricate carvings, finely chiseled and well polished enriched by the light and shadows - Life I could only stare at you in awe!
@Vellore Jalakandeswar Temple

ഒരു രസാനുഭവം

ജീവിതം എന്നെ ടെസ്റ്റ് ട്യൂബിൽ ഇട്ട്, മസ്തിഷ്കത്തിലേക്ക് ആസിഡ് ഒഴിച്ചു  എന്തിനോ വേണ്ടി പരീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു കാലം. എരിയുന്ന സാഹചര്യങ്ങളുടെ പുകചുരുളുകളിൽപെട്ട്  അർധ ബോധാവസ്ഥയിൽ അലയുകയായിരുന്നു ഞാൻ.

ഓഫീസ് യാത്രയ്ക്കായി സ്ഥിരം കയറാറുള്ള കെ.എസ്.ആർ.ടി.സി എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ മുന്നിൽ നിർത്തി തന്നു. തിരക്കുള്ള ദിവസമായിരുന്നു - സീറ്റ് ഇല്ല - സ്ഥിരയാത്രികർ  പലരും അവിടെന്നും, ഇവിടെന്നും കണ്ട് ചിരിച്ചു - മറ്റേതോ ലോകത്തിൽ ആണെങ്കിലും രാസപ്രവർത്തനത്തിന്റെ പ്രഭാവത്തിൽ ഞാനും മന്ദഹസിച്ചു.

ശേഷം ഒരു സീറ്റിനടുത്ത് ഒതുങ്ങി  നിന്നു. ചിന്തകൾ എവിടെയൊക്കെയോ പാറി നടക്കുന്നു. പല ലോകങ്ങളിലൂടെയും, പല ആവിഷ്കാരങ്ങൾ മെനഞ്ഞു കൊണ്ട് - എന്തു രാസപ്രവർത്തനമാണ് രസികൻ  ജീവിതം ചെയ്യുന്നത് എന്നറിയില്ലല്ലോ !

യാത്ര പകുതി ദൂരം പിന്നിട്ടിരുന്നു - പെട്ടെന്ന് ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് എനിക്ക് ബോധം വന്നു - ടെസ്റ്റ് ട്യൂബിൽ നിന്നു പുറത്തെടുത്ത നിമിഷമാകണം! അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ഓർത്തത് - ടിക്കറ്റ് എടുത്തില്ലല്ലോ! കണ്ടു പരിചയം ഉള്ള കണ്ടക്ടർ ആണ്- ഇപ്പൊ ഇനി ടിക്കറ്റ് എടുക്കാൻ പോയാൽ ആൾക്കെന്തു തോന്നും. ഇത്രയും നേരം എവിടെയായിരുന്നു എന്ന ചോദ്യം ഉറപ്പ്. പരിചയക്കാർ ചുറ്റും ഉണ്ട് - അവർക്ക് എന്ത് തോന്നും - എൻറെ ലോകം അതിവിശാലമാണെന്ന് അവർക്കറിയില്ലല്ലോ!
 

എന്തായാലും പകുതി യാത്ര കഴിഞ്ഞു - കണ്ടക്ടർ മൂലയിൽ ഇരിപ്പുമായി - ഇനി ഇപ്പോ ടിക്കറ്റ് എടുക്കണ്ട. ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു. ബസ് യാത്ര തുടർന്നു - ഞാൻ എൻറെ  മനോ-യാത്രയും.

യാത്ര കുറച്ചു കൂടി കഴിഞ്ഞു. അപ്പോഴാണ്‌ ഞാൻ കണ്ടത്. അതാ ബസ്റ്റോപ്പിൽ നിന്നും കാക്കി കുപ്പായത്തിൽ ഒരാൾ കയറുന്നു. തൊപ്പിയില്ല. ഒരു ഞെട്ടലോടെ ഞാൻ അറിഞ്ഞു - ടിക്കറ്റ് എക്സാമിനർ!!!

എൻറെ ആയിരം യാത്രകളിൽ ഒരിക്കൽ പോലും കാണാത്ത ഈ മഹാൻ  ഇതാ എൻറെ  മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷനായിരിക്കുന്നു! കഷ്ടി 5 അടി പൊക്കവും 50 കിലോ തൂക്കവും വരുന്ന മനുഷ്യൻ - പക്ഷെ എനിക്കത് 50 അടി  പൊക്കവും 5000 കിലോ തൂക്കവുമുള്ള ഒരു ഭീകരൻ!

ആ ബീഭൽസ രൂപം എന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്ന് അടുക്കുകയാണ്. സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്നവരോടും, നില്ക്കുന്നവരോടും ടിക്കറ്റ്‌ ചോദിച്ച് കയ്യിലെ കടലാസിൽ കുറിച്ച് കൊണ്ട്. ഗാഡ സൾഫ്യൂറിക്ക് ആസിഡിൽ മുങ്ങി താഴുന്ന അവസ്ഥ - ശ്വാസം കിട്ടുന്നില്ല. അകവും, പുറവും ഉരുകുന്നു.

ഓ, ജീവിതമേ - ഇത് എന്തൊരു പരീക്ഷണമാണ്. ഇതിപ്പോ ടിക്കറ്റ്‌ എടുത്തെന്നും എടുത്തില്ലെന്നും പറയാൻ പറ്റാത്ത അരക്ഷിതാവസ്ഥ! ഖര രൂപത്തിൽ നിന്നും ദ്രാവകമാവാതെ വാതകമായി പോകുന്ന ഒരു പ്രതിഭാസം എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി. 

ചുറ്റുമുള്ള പരിചയക്കാർ, എന്നും കാണാറുള്ള കണ്ടക്ടർ, ആകെയുള്ള കെ.എസ്.ആർ.ടി.സി. ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യും. എന്റെ "സത്യം" ഞാൻ ആരോട് പറയും.

എനിക്ക് തോന്നുന്നു ചിന്തകളേകാൾ വേഗത ഈ വരുന്ന ടിക്കറ്റ് എക്സാമിനർക്കാണ് - അയാൾ ഇതാ എന്റെ മുന്നിലെത്തി. എന്റെ മുഖഭാവം നവരസങ്ങൾക്ക് അതീതമായി തുടങ്ങി. എന്റെ തൊട്ടടുത്ത് നില്ക്കുന്ന മാന്യന്റെ ടിക്കറ്റ്‌ നോക്കിയ ശേഷം അയാൾ എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു. എന്റെ ഗദ്ഗദം ഇടറി. ദയനീയമായി തൂക്കിലേറ്റാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവനെ പോലെ ഞാൻ നിന്നു.

ആൾ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കിയോ? അറിയില്ല. ഏതോ രാസപ്രതിഭാസം പോലെ എന്നോടൊന്നും ചോദിക്കാതെ അയാൾ അടുത്ത സീറ്റിലേക്ക് പോയി. എനിക്ക് വിശ്വസിക്കുവാൻ ആവുന്നില്ല. ഞാൻ ജീവനോടെ ഉണ്ടോ?! കഴുത്തിൽ മുറുക്കുന്ന കയർ പൊട്ടി പോയ പോലെ.

രണ്ടു സ്റ്റോപ്പ്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അതാ ആ കാക്കി വേഷം ഇറങ്ങി പോകുന്നു. എന്റെ ശ്വാസം നേരെയായി. മസ്തിഷ്കത്തിലെ ആസിഡ് ലായിനിയിൽ ആൽകലി ഒഴിച്ച പോലെ!

ആരോ എന്നെ അറിയുന്നു - എന്റെ ചിന്തകളേയും ! - ആ ശക്തിയെ നമിച്ച് ഞാൻ ആസിഡ് നിറച്ച ടെസ്റ്റ്‌ ട്യൂബിലേക് വീണ്ടും ഇറങ്ങി ചെന്നു.

***

Nostalgic Onam

I look above - I see the dry sky, scorching sun, polluting fumes;
I look around - I see towering waste, ascending corruption and senseless competition;
I look ahead – I see my dying earth, lifeless lives and distorting humanity!

Then I close my eyes and look back.
And Yes! There I see the way I celebrate Onam!

 

I see my childhood sans technology –
with no beeps, no rings or no discourse of dump set;
but rich with the chirp of little birds and whisper of the august breeze.
I see myself running after the Onam butterflies.
Wandering with friends in the early morning for now extinct flowers.
I feel the caring touch of my grandfather.
I feel the taste of my grandmother’s pickle.
I see the floral decoration with the flowers from the backyard.
I see myself sitting near the pond with friends, throwing stones and watching the ripples
I see nothing artificial - neither the food served, nor the love showered.
I see everything around is so simple, so organic, so divine – and I feel so much divinity in me.

For me celebrating Onam is all about sitting in the couch and sipping this rich nostalgia – and nothing else. It is this nostalgia which serve me the inspiration to hang on for another year - till I see King Mahabali coming back again to see me. And silently, with my closed eyes, I pray, one day I will merge forever with my rich nostalgia.

29.July

29.July.2005

I have never seen my little town of Kodungallur like this before! Since the Romans, Greek, Jews and Christians came and dispersed out of this old port town located close to the Arabian sea in Thrissur District of Kerala, it was quiet and subdued for centuries. Even the pre and post-independence years hardly saw any zest in this ancient port. But it was to change on the day – 29^thJuly 2005. It was on that day I saw my little town in its enriched form. The rains had already cleansed its sky and earth alike. Its roads, even those unnamed ones, were black polished and embellished with white lines. Trees wore a neatly trimmed look. There came new podiums, temporary sheds and all along I saw herds of security guarding every nook and corner.

All this is for that occasion which no one in this town had ever witnessed. Yes, this is for the first time the President of our Nation is visiting our modest town. And it is not just any President. It is none other than Dr. Avul Pakir Jainulabdeen Abdul Kalam.

The welcome he got was unprecedented - probably something not seen in the entire history of Kodungallur. Many, including me, took off from their work for this special day. Those from nearby places came down early not to miss a moment of the day. People, young and old, battling the heavy down pour, were seen thronging all over the roads, trees, fences or wherever they could hang on. For the first time they were there not for any petty politics, religious rage or festival clamor. They were there just to get sanctified by the glimpse of a true Indian.

And they did get sanctified indeed. A.P.J was as prompt as he ever is. By 7:15 pm, in a white ambassador he came down waving to the crowd in his disarming smile. The crowd followed him all along – at the school, through the road – they were all cheering for him – the entire atmosphere reverberated in an unusual nationalistic spirit! After a short function in the government school he reached Cheraman Juma Masjid along with Godavarma Raja, the head of erstwhile Kodungallur Royal Family. Soon we heard his voice resonating from the first mosque of India echoing the spirit of secularism. After spending almost an hour, it was time for the convoy to start the journey back. For one last time, we rushed through the crowd, went as close as we could to have yet another glimpse of that great soul. The atmosphere brimmed with the chants "Bharat Mata Ki Jai". Those divine hands waved once again. That smile, reflecting the pinnacle of humanism, blossomed one more time. The proud feeling of being Indian was spreading through our nerves.

"I am indeed inspired and with reverence I visit and do Al Fatiha in the Cheraman Masjid. I pray for peace and prosperity of our Nation." - Kalam wrote in the visitor’s book, in a fitting finale to his three-day Kerala visit.

29.July.2015

Exactly a decade has passed. In the calendar that date has come up again. This modest town had again gone quiet since that blessed day except for any political, religious or festive reasons. But today, the silence is more pronounced. Other than the chirp of few birds, motoring vehicles, tilting breeze and subdued prayers in the mosque it has gone into utmost silence. Above somewhere in the south sky, an army helicopter is rumbling on its way to Rameswaram. It is carrying the mortal remains of Dr. Avul Pakir Jainulabdeen Abdul Kalam.

Time has come a full circle for our little town.

ഒരു സഖാവിന്റെ കഥ

ഒരു സഖാവിന്റെ കഥ

"ഇതാണ് ഞാൻ പറയാറുള്ള ആ വഴി."  - ഞാൻ വീണ്ടും ആ "കഥ" യിലോട്ട് പോയി.  ആരുടെ കൂടെ ഈ വഴിയിലൂടെ പോവുമ്പോഴും പറയാറുള്ള ആ "കഥ"!

ലോകം രണ്ടായിരാമാണ്ടിലോട്ട് കാലും നീട്ടി ഇരിക്കുന്ന കാലം. കെ.കെ.ടി.എം ഗവർമെന്റ്റ് കോളേജിൽ രണ്ടാം വർഷ ഡിഗ്രീ പഠനം നടക്കുന്നു. ക്ലാസ്സിൽ പ്രത്യയശാസ്ത്രം പ്രസരിപ്പിച്ചു നടക്കുന്ന സഖാവാണ് കഥയിലെ നായകൻ!

ശിശുത്വം വിട്ടുമാറാത്ത അബലരായ ഞങ്ങളെ പ്രബലരാക്കാൻ കാര്യശേഷിയുള്ള - ഒത്ത പൊക്കവും, അതിനൊത്ത വണ്ണവും, താടിയും, മീശയുമുള്ള - "സൗമ്യനായ" പരുക്കൻ സഖാവ് - ശ്രീമാൻ വട്ടോളിപറമ്പിൽ വിശ്വംബരൻ രാധാകൃഷ്ണൻ. കോളേജിന്റെ കിഴക്കേ റോഡിലൂടെ കുറച്ചൊന്നു ചെന്നാൽ മതി സഖാവിന്റെ സങ്കേതത്തിൽ എത്തി ചേരാൻ.

അങ്ങനെയുള്ളപ്പോഴാണ് സഖാവിന്റെ ആ രാത്രി യാത്ര. കൂടുകാരന്റെ വീട്ടിൽ സുധീർഘമായ ചർച്ച കഴിഞ്ഞപോഴേക്കും മണി 12 കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സൈക്കിളും എടുത്ത് അല്പം തിരക്കിൽ തന്നെ സഖാവ് സങ്കേതം ലക്ഷ്യമാക്കി ചവിട്ടി തുടങ്ങി.
ആ വഴിയിലാണെങ്ങിൽ ഒരു പഴയ അമ്പലവും ഒന്നോ രണ്ടോ വീടും ഒഴിച്ചാൽ പറയത്തക്കതായി ഒന്നും ഇല്ല. ഇരു വശവും പത്തൽ ഇടതിങ്ങി വളർന്നു നില്ക്കുന്നു. തോന്നിയാൽ മിന്നുന്ന വഴിവിളക്കുകൾ. നിലാവെളിച്ചം തെല്ലുണ്ടെന്നു പറയാം.

ഒരു വളവു കഴിഞ്ഞപോൾ സഖാവ് കണ്ടു - ദൂരെ ഒരു മധ്യ വയസ്ക്കൻ - മുട്ടോളം വരേയുള്ള വെള്ള ജുബ്ബയും ഉടുത്ത് നടന്നു വരുന്നു. സൈക്കിൾ ബെൽ ഉറക്കെ അടിച്ചു സഖാവ് തന്റെ വരവറിയിച്ചു. ആ മനുഷ്യൻ അതൊന്നും കൂസാക്കുന്ന മട്ടില്ല. വീണ്ടും ഒന്ന് നോക്കിയപോഴേക്കും അയാൾ അവിടെ ഇല്ല. - നടന്നു നീങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവും. സഖാവ് ചവിട്ടിന്റെ ആക്കം ഒന്ന് കൂട്ടി.

പെട്ടന്നാണ് അത് സംഭവിച്ചത്. വളവു കഴിഞ്ഞ് നേരെ നോക്കിയപ്പോൾ ആ വെള്ള ജുബ്ബ മനുഷ്യൻ  അതാ സൈക്കിളിന്റെ തൊട്ടു മുന്നില്. തൂവെള്ള വസ്ത്രം തന്നെ. ഒന്നും കൂസാക്കാതെ. തെല്ല് പോലും മാറാതെ നിൽക്കുന്നു. ഒന്നു ചിന്തിക്കാൻ പറ്റും മുമ്പേ ആ വെള്ള വേഷത്തിലൂടെ സൈക്കിൾ കടന്നു പോയി! എന്താണ് സംഭവിച്ചത്? ഒന്നും അറിയില്ല!  ഭയന്നു വിറച്ച സഖാവ് അവിടുന്നെടുത്ത ശ്വാസം വിട്ടത് വീട്ടിലെത്തിയിട്ടാണ്!!

സഖാവായത് കൊണ്ട് മാത്രം രണ്ടു ദിവസം പനിച്ചു കിടന്നു. അബലരായ ഞങ്ങളിൽ ആരെങ്ങിലും ആയിരുന്നെങ്ങിൽ "കഥ" മറ്റൊന്നായേനെ.

"അപ്പൊ ആ മനുഷ്യൻ - പ്രേതമായിരുന്നോ...?"  - സൈക്കിളിൻറെ പുറകിൽ നിന്നും ഭാര്യയുടെ വിറങ്ങിലിച്ച ചോദ്യം. ഉത്തരം ഒന്നും പറയാതെ ഇരുട്ടിലൂടെ ഞാൻ വീണ്ടും നോക്കി. ആ വെള്ള ജുബ്ബ മനുഷ്യൻ  ഇനിയും വരുമോ?

Wisdom of Ignorance

“Blessed are the pure in heart, for they shall see God” – Matthew 5:8

“What do you want when papa comes back from Delhi?” - asked the father to his 3 year old twins.

“I want a balloon.” - Said one

“I want ice-cream”- Said the other!

Those spontaneous answers bubbling with innocence was like a bolt from heaven piercing straight into my heart!
On one side we are frantically running after everything that could be possessed by (and beyond) us for a lifetime (and beyond it), irrespective of whether we need it or not - And then, here are these holy tots asking for something which bursts or melts in no time!

These twin answers have put me in a sort of toughest turmoil I ever faced!

Why and for what we are running for when we are born so innocent?
God has sent us with such innocence. He must have surely meant us to be so, isn’t it?
What joy do I derive from these too many mundane things around me?
Is there an end to my craving for these luxuries?
When is my greed, my ego, my lust going to retire forever?
When could I be back to my true self?

Oh!, those holy answers are asking a million questions and I don’t have an answer to them.
They have fallen like an axe on my frozen mindset! – May I Pray – “God! Kindly bless me with this Divine Wisdom of Ignorance!” 

Aruna

Aruna Shanbaug. I was wondering whether I have seen this name before it became the breaking news yesterday.

Yes. I think I have - but the silly tussle of everyday life dumped it somewhere into my garbage memory. Ideally that should not have been the case. I never realized the true significance of this name and the uproar around it.

Today, reading about the life behind this name, in the front page of ‘The Hindu’, how it was throttled into a permanent vegetative state four decades back almost left me teary-eyed. Death has arrived as a much longing relief and now the soul has escaped into the realm of true peace.

Being human I was feeling equally ashamed and proud. Ashamed of all the barbaric things happened to that solitary soul. And proud of the 42 years of “iconic” effort by KEM Nurses who reminded us there are few "humans" left among us. Infact, that is the only hope we all are left with, isn't it?!

Life of an Average Indian!

Each time I walk past this desolate “post”, I see how aptly it reflects the life of an average Indian!

That Burning Sensation!

Apr 15, 2015

Time ticks over. Technically, today it has ticked over one more timeframe of an year for me. Celebrating Vishu, Playing Chess and doing nothing specific, the whole day was pretty much relaxing. And then at night while enjoying sparklers and fire flowers with a bunch of kids it happened. I was lighting one fire flower. For no reason, it misbehaved and burst instantly with a loud noise burning my fingers. Idiomatically I have "burnt my fingers" before as well, but literally this was for the first time. I slept with a burning sensation on all my five fingers of my right-hand.

Now philosophically, it was probably a reminder for me. There is not even a day to waste. In fact not even a moment. Anything could happen at any time. The burning sensation was relaying me not to delay. Don't you want to reach that state of true freedom? All those paths are right before you. Work hard. Internalise. Charge yourself and rush towards that right knowledge and true wisdom - without which you are bound to remain a prisoner in this world.

I feel the burning sensation spreading over to my brain.